🎥 دانلود سریال Dororo 2019 (دورورو) دوبله فارسی بدون سانسور 📥

یک لرد سامورایی که مجروح شده، با 48 شیطانی که در معبد زندانی هستند برای فرمانروایی تمام دنیا معامله می کند.شیاطین برای انجام این کار از او درخواست 48 قسمت از بدن فرزندش که هنوز به دنیا نیامده را می کنند. پس از تولد بچه، مادرش او را در سبد می گذارد و در رودخانه رها می گند ...
مردی که در آرزوی بدست آوردن قدرت فراوان است، اعضای بدن پسر نوزادش را به چندین موجود اهریمنی تقدیم می‌کند. سال‌ها بعد، همان پسر برای بازپس‌گیری آنچه که متعلق به خود اوست، به نبرد با موجودات اهریمنی می‌پردازد و...
در زمان جنگ‌های منطقه‌ای در ژاپن، ارباب دایگو کاگه میتسو قردادی با 12 شیطان میبندد تا در ازای نوزاد متولد نشده‌اش، رفاه و آسایش را به سرزمینش تقدیم کنند. نوزاد ناقص متولد شده در رودخانه رها می‌شود. در حالیکه قلمرو کاگه میتسو به رونقی که وعده‌اش داده شده بود دست میابد. سالها بعد، "دورورو" دزد جوان با "هیاکیمارو" مرموز روبرو می‌شود، پسری که به جای بازوانش تیغه‌های شمشیر قرار دارد و چشمان نابینایش به نظر می‌رسد که قادر به دیدن هیولاهاست.
پدری که به دنبال قدرت است، بخش هایی از پسر تازه متولد شده خود را به گروهی از شیاطین می دهد. سال‌ها بعد، پسر با آن شیاطین می‌جنگد تا آنچه را که حقش است، به دست آورد...
داستان در اواسط دوره موروماچی، دهه 1470 بعد از جنگ اونین و بونمی شروع میشه. داستان در نوتو پنینسولای خیابان هوکوریکو شروع میشه. شخصیت اصلی (هیاکیمارو) که 48 بخش بدنش رو نداره یه بدن مصنوعی میگیره که 48 هیولایی که بدنش رو گرفتن رو نابود کنه.

جهت دانلود سریال Dororo 2019 (دورورو) دوبله فارسی بدون سانسور و با زیرنویس چسبیده فارسی به پایین این صفحه مراجعه فرمایید.

قبل از اینکه وارد لیست طولانی کاستی ها شوم ، مهم است که ایجاد این یک نمایش خوب است ، زمانی که در بهترین حالت بود دیوانه کننده خوب بود ، اما فقط نتوانست آن کیفیت را ثابت نگه دارد. بعد از قسمت 6 ، من گفتم ، اگر این کیفیت در ادامه نمایش باقی بماند ، بدون شک باورنکردنی خواهد بود ، متأسفانه اینطور نیست ، ناامیدی من بی اندازه است و روزم خراب است. چنین مفهوم و پیش فرض شگفت انگیزی ، یک تیم نویسنده بهتر می توانستند آن را به راحتی به یک شاهکار تبدیل کنند. این نمایش بصورت اپیزودیک ادامه دارد و هر از چندگاهی به طرح اصلی بازمی گردد ، اما هر اپیزودی که به طرح اصلی متمرکز نباشد ، فقط احساس می کند بزرگترین اتلاف وقت است زیرا ارواح / شیاطینی که در آن قسمت ها با آنها می جنگد برای Hyakkimaru خیلی راحت کشتن آن کاملاً ناخوشایند بود و اگر او نبود که دست و پا را عقب می انداخت ، این اپیزودها عملاً بی فایده بود. اپیزودهایی که سازندگان به وضوح تمام تلاش خود را برای ساختن صحنه های پر زرق و برق مبارزات انجام می دادند ، همان قسمت هایی بود که پیرامون طرح اصلی می چرخید ، این قسمت ها بهترین قسمت نمایش بود ، من معضل تارومارو را دوست داشتم ، اما با پایان یافتن نمایش هاکیمارو نفاق مداوم شخصیت ، تضادهای فلسفی ، خودخواهی و عدم درک اخلاقیات ، او را بسیار سریع دوست داشتنی می کند. لازم به ذکر نیست ، قابل درک بود که او در آغاز نمایش وقتی هیچ اندام و حسی نداشت ساکت و بی واکنش بود اما با بازیابی آنها نه تنها برای اولین بار از لمس ، شنیدن ، بو و غیره خوشحال نمی شود بلکه وقتی می توانست صحبت کند ، به سختی صحبت می کرد. بسیار جالب بود که گفتگوی معناداری برای پایان یافتن و شکوفایی شخصیت او از یک هواپیمای بدون سرنشین بی فکر تا انسانی روشن با احساسات و شخصیت را مشاهده کنید. معضل دائمی که هرکسی درباره اش صحبت می کند مهمتر از همه این است که سرزمین و مردمش زندگی می کنند. هاکیمارو تمام تلاش خود را می کند تا بدن خود را پس بگیرد و حتی به نظر نمی رسد که از آن استفاده کند و یا قدر آن را نمی داند ، بنابراین آیا ارزش آن بیش از دامنه کل رنج می برد و می میرد؟ این معضل به اندازه کافی چالش برانگیز نبود تا مخاطبان بتوانند در واقع طرف حکیمارو را بگیرند. چرا مادر ، مادرخوانده و برادرش هنگام رفتن فقط با هاکی و دورورو ترک نکردند ، چرا احمقانه تأخیر انداختن در قصر در حال سوختن گرفتار شدیم. چرا هاکی در انتها ، کاملاً خلاف هر آنچه در طول نمایش از وی دیده ایم ، دورورو را رها کرد. تعداد زیادی حفره طرح دیگر وجود دارد و از این رو ناراحتم می کند که می بینم یک پیش فرض عالی با یک شاهکار تحقق نیافته است.

ابتدا چند کلمه برای توصیف این مجموعه تلویزیونی انیمه:

-Sad -Emotional -Ecciting -Mature -Terrifying -Grotesque -Artistic -Rainy

این کلمه آخر را "Rainy" در نظر بگیرید. " در بسیاری از این مجموعه های چند اپیزودی ، بارندگی مکرر است و حوادثی را که در این داستان قرون وسطایی ژاپن رخ می دهد ، ناخوشایند می کند.

زندگی ، مرگ و رستگاری تعداد انگشت شماری از شخصیت های سرگردان بازی می کند در برابر پس زمینه ای از نفرین های اهریمنی ، جنگهای مختلف ارتشهای سامورایی و فقر. یکی از شخصیت های اصلی ، یک جوان به شکل مخفیانه شکلک - هیاکیمارو - که در بدو تولد توسط شیاطین لعنت می شود در نتیجه معامله پدرش درمورد زندگی اش ، کور و سرگردان بزرگ می شود. او به دنبال رستگاری و انتقام از آن شیاطین و حقیقت تولدش است. با یک دزد جوان - Dororo - دوست شده است ، که ناهنجاری های جسمی خود را می بیند و سپس وی را در سرگردانی خود همراهی می کند.

هر قسمت یک داستان اخلاقی مستقل است. مبارزات مکرر بین خیر و شر هرگز قطعاً مشخص نیست. این یک سریال احساس خوبی نیست بلکه یک سریال در آن استرس و درگیری ثابت است. رنج با اندک شادی قابل لمس است.

و با این حال ... زیبا و در نهایت انسانی جدی است. برای هر صحنه اکشن خونین و زننده یا هر واقعه غم انگیز ، رشد نیز وجود دارد. مردم مبارزه می کنند. آنها نیز تغییر می کنند. رئیس آنها جنگجوی جوان Hyakkimaru است ، زیرا او با تمام وجود تغییر شکل و کمبود حافظه غم انگیز ، ناامیدانه تلاش می کند تا به انسانیت عادی بازگردد.

انیمیشن چشمگیر است. زمینه های کشیده شده با دست که مملو از درختان ، جنگل ها ، کوه ها و شالیزارهای برنج است ، حتی در صورت ارائه در رنگ های خاموش ، جزئیات زیبایی را ایجاد می کند. انیمیشن واقع گرایانه شخصیت های اصلی با لباس های غنی پرتحرک به شدت در تضاد با دزد جوان است که به طرز شگفت آوری به سبک "کارتونی" ارائه می شود و یادآور نویسنده اصلی مانگا ، اوسامو تزوکا است. به نوعی تضاد سبک های شخصیت کار می کند و به تأکید بر ظاهر تقریباً کلاسیک مجموعه روستایی قرون وسطایی روستایی سریال کمک می کند.

آماده یک ماجراجویی انیمیشنی باشید که همزمان خشن ، امیدوار کننده ، گاه غم انگیز و در نهایت زیبا

داستان جذاب است، فعالیت عالی است، و شخصیت ها به اندازه کافی جذاب هستند. شما می توانید ذهن خود را خاموش کنید و در این کار برای آنچه ارزش دارد شریک شوید. در هر صورت، Dororo چند مشکل دارد، و در پایان من احساس کردم که "خوب است." سریال Legend of Zelda که عنوان داستانش را یک فرد جانبی گرفته است) هیاکیمارو است - یک بچه مذموم که اکثریت بدنش توسط ارواح شیطانی خورده شده بود، در ترتیبی که بین این مواد و پدرش، یک حاکم بدوی، انجام شد. بازگشت برای موفقیت در یک دوره درگیری از هم پاشیده و پر فراز و نشیب. هیاکیمارو با کمک یک متخصص که به او پروتزهایی برای قطعات مختلف بدنش ارائه کرد، تصمیم می‌گیرد شیاطین را بکشد و بدنش را پس بگیرد.

همانطور که پیش می‌رود، این بد نیست. .1. پروتزهایی که جایگزین بازوها، پاها و *ستون*های هیاکیمارو می شوند کاملاً کاربردی و واضح هستند. باید انتظار داشت که این پروتزها مسحور کننده هستند، زیرا به نظر می رسد فقط توسط متخصصی که ادعا می کند نحوه ساخت آنها را در سرزمینی ناآشنا از چوب بریده است. هرگز به صراحت بیان نمی شود که آنها جادوگر هستند، بنابراین به جمعیت بستگی دارد که انتظار دارند این باشد یا بی اعتمادی خود را تا حدی تعلیق کنند تا تصور کنند که یک متخصص زمان بدوی می تواند با چوب بریده شده از نوآوری های فعلی پروتز پیشی بگیرد - یک بار دیگر، از جمله یک ستون فقرات کاملا مفید. بخش ساخته شده از چوب و ریسمان که به نحوی مشابه کار می کند و همچنین یک ستون فقرات واقعی بدون توجه به عدم وجود اعصاب یا بافت. یک مانع به اندازه کافی کوچک با توجه به محیط، به طور معمول از ارواح شیطانی و شیاطین و سایر مواد مرموز استفاده می کند. در هر صورت، حل مسئله مفید بود.

2. اکثر نبردهای هیاکیمارو و شیاطین مختلف که قطعات کم او را بازسازی می‌کنند، فوق‌العاده ناامیدکننده بودند. او معمولاً این جانوران چشمگیر را به سرعت و با تلاش بسیار کم ارسال می کند. شما هرگز این احساس را ندارید که این جانوران به ویژه در حال سازش هستند یا اینکه کشتن آنها یک دستاورد بزرگ است. اپیزودهایی وجود دارد که مردم عادی تلاش می کنند ارواح شیطانی را بکشند، و در اینجا می بینیم که آنها می توانند یک خطر باشند، اما در کل، تماشای هیاککیمارو در مقابل یکی از این شیاطین (مواقعی که باید دستاوردهای مهمی برای سریال باشد) احساس می‌کردم یک قطعه شبیه به تماشای کسی که در وسط بین نقاط همکاری، گفتمان و بهبود شخصیت‌ها به یک نقطه یکنواخت نزدیک می‌شود که معمولاً خارج از گروه‌های فعالیت اتفاق می‌افتد. وقتی به نمونه‌های غیرمعمولی می‌رسیم که قهرمان در مقابل رقبای انسانی قرار می‌گیرد، که در حرکت، ریتم و لحن عمیق، کاملاً از نبردهای شیطان و جانوران فراتر می‌رود، این موضوع بسیار واضح‌تر می‌شود. بازگرداندن اعضای بدن او از دست این شیاطین *هسته نمایش است* در عین حال، به دلیل اجرا، چنین احساسی ندارد، و این مایه شرمساری است.

3. مسئله شمشیر. این، با اختلاف زیادی، تحریک‌کننده‌ترین قطعه نمایش برای من بود، صرف نظر از اینکه یک نقص جزئی بود. هیاککیمارو از دوران کودکی او با تیغه چوبی معمولی تهیه شده است. او یک تیغه واقعی را در تمام طول سریال بر روی لگن خود منتقل می کند. با وجود این، با تنها یک تجربه در یک قسمت به عنوان یک مورد خاص، او هرگز از آن تیغه استفاده نمی کند. در هر تجربه، قهرمان به دو لبه تیز موجود در بازوهای مصنوعی خود متوسل می‌شود و با دندان‌هایش دست‌های ساختگی خود را در آرنج از بین می‌برد تا غلاف آن‌ها را از بین ببرد. در واقع، حتی بعد از آن (اخطار اسپویلر) او بازوهای واقعی خود را بازیابی می کند، قهرمان تصمیم می گیرد دستان خود را با استفاده از لبه های کمتر از دست پروتزهای خود برش دهد، در مقابل کشیدن تیغه کاملاً سودمند بر روی لگن خود که تا آنجایی که کسی می داند اکثریت را انجام داده است. آمادگی او در تسلط. من آنجا می ماندم و تماشا می کردم، و فکر می کردم، "بالاخره! با این حال او این کار را نمی کند. حتی بیش از حد یک دست او از بریده شدن بر روی لبه های نوک تیز. این از نظر لانگ شات، فک‌آمیزترین انتخاب داستانی در کل نمایش بود، و تقریباً من را از تکمیل مجموعه باز داشت. واقعاً احساس می‌کردند که به یاد نمی‌آورند که او آن شمشیر را در اختیار دارد، علی‌رغم اینکه یک هنرمند بدبخت از قسمت اول بیهوده به باسنش ضربه می‌زند. در آن نبرد آخر، از طرف دیگر، روی صحنه‌ای که باید جدی باشد، می‌خندیدم و سر آن شخص فریاد می‌زدم که به سادگی شمشیر لعنتی را بکشد.

این باندها به کنار، نمایش وحشتناکی نیست. هیچ چیز مهم یا خارق‌العاده‌ای نیست، واقعاً، اما به یکباره وحشتناک نیست. علیرغم غم و اندوه من، به طور کلی از آن قدردانی کردم و تا آخر راه را طی کردم. فکر نمی‌کنم هرگز این سریال را دوباره تماشا کنم، زیرا هیچ چیزی در مورد آن وجود ندارد که احساس کنم از تماشای دوم سود ببرم.

به‌عنوان یک عکس جداکننده: با فرض اینکه مردم را به خاطر بسپارم هر لحظه احساس بیهودگی می کنید، به یاد بیاورید که هیاکیمارو تیغه ای روی لگن خود دارد.

داستان سامورایی در مورد یک همکار جوان به نام هیاکیمارو. پدر قهرمان داستان با شیاطین هماهنگی کرد که به خویشاوندان او شکوفا شد. با در نظر گرفتن همه چیز، آنها کودک شیرخوار او را بلعیدند. قدرت های بالاتر کودک را نجات داد، با این حال حضور شیطانی فهمید که چگونه تقریباً تمام بدن او را بخورد، زائده ها، پوست، شنوایی، صدا و بینایی را از بین ببرد. با در نظر گرفتن همه چیز، بچه اراده باورنکردنی برای زندگی داشت. در امتداد این خطوط، افسانه موظف شد و بزرگ شد تا تمام قطعات بدن را بازپس گیرد و ارواح شیطانی مشابه را بکشد. پس از کشتن روح شیطانی که پای او را خورد، پایش به عقب برمی‌گردد و غیره. کل این داستان بر خلاف اساس گرسنگی، بیماری، جنگ و ویرانی اتفاق می‌افتد.

موضوعات تحت پوشش این مجموعه: عمدی، مسائل دولتی، تصمیم‌های سخت، اهمیت گرمی والدین، مبارزه میان قیم و بچه‌ها، حمایت و درک، خشم و تصدیق، مبارزه با منافع فردی و اجتماعی.

قهرمانان: هنوز در هوا، سر هولناک و مستقیم خویشاوندانش. او برای شکوفایی قلمروهایشان با حضور شیطانی به توافق رسید و فرزند اول خود را از دست داد، بدون تردید دوم درباره درستی او. به عنوان یک حاکم شگفت‌انگیز و مانند یک انسان وحشتناک است.

برادر: در جوانی او در سایه خواهر یا برادر با تجربه‌تر خود زندگی می‌کرد که در واقع مه‌آلودترین تصور را نداشت. مادر محبت فرزند را انکار می‌کند، دلش می‌سوزد و دائماً سرنوشت فرزند اولش را می‌پرسد. پدر جوان تر را به عنوان یک ذینفع اصلی می بیند، در مقابل جوانی که احساسات خودش را دارد. در کودکی که از صمیمیت پدرانه محروم بود، وزن جایگزین حاکم را به دوش می کشید. او با یک تصمیم روبرو می شود - وجود خواهر یا برادرش یا تحسین پدرش و رسیدن اهمیت مردمش.

جوکای (دروازه بان): یک سامورایی از قبل، نظاره گر مرگ، ناامیدی. و از بین بردن درگیری، تسلیم شد و به متخصص پروتزهایی تبدیل شد که برای تلفات جنگی برای جبران جنایات خود تولید می کرد.

در این مدت، او کودکی (Häkkimaru) را ردیابی می کند و می یابد. در آن فرصتی برای جبران گناهان خود با جدا شدن از زندگی و نگرفتن آن. با بزرگ کردن یک بچه به عنوان بچه خود، او به بچه این فرصت را داد که زندگی کند و تلاش کند و برای وجودش بجنگد.

هکیمارو بزرگ که به عهد خود عمل کرد، دستانش را با کشتن لکه دار کرد. او کمکی به ارواح شیطانی و همچنین افراد نکرد: "بدنی که شما برمی‌گردانید با خون انسان آغشته می‌شود - زندگی با آن از هر پروتزی پرشورتر خواهد بود." هیاکیمارو - بچه‌ای که به حقش رسیده است: قهرمان، بدون اکثریت قریب به اتفاق اعضای بدن، عمیقاً می‌خواهد زندگی کند و تمام اعضای بدنش را بازگرداند، بدون اینکه جلوی هیچ چیزی را بگیرد. هر چه افسانه به تمام ظرافت های دشنام خود پی می برد و هر چه به هدف نزدیکتر می شود، بی رحم تر، خشن تر و دیوانه تر می شود.

"آتش شیطانی از آن زمان در هاکیمارو فرو می نشیند. جوانی، بیایید اعتماد کنیم مار که از تونلش بیرون می لغزد، هیولا نیست." Dororo: یک جوان 10 ساله که سرپرستان او در درگیری حذف شدند. کسی که در تمام طول سفر با هاکیمارو می رود. آنها با هم از محیط عمومی خود مطلع می شوند، جنگ را پشت سر می گذارند، با حضور شیطانی مبارزه می کنند و به عنوان شخصیت خلق می کنند. از طریق Dororo است که قهرمان ویژگی‌های انسانی را به دست می‌آورد.

این سریال دارای یک درگیری تکان‌دهنده، پیچیده و متنوع است.

برخورد خواهر و برادر، فرزند و پدر، نوع بشر و بی‌رحمی ، نفرت و عشق، علایق فردی و اجتماعی.

«دورورو» برای خانواده‌ای بی‌فایده حوزه‌های قدرت جدی است، در طبقه‌بندی غیرمعمول، هر چند احساسات موجود در آن انسانی باشد، می‌توان آنها را گرفت و گرفت. به دنیای واقعی تبدیل شده و بینش خود را به دست آورید.

"کسی که با حیوانات می جنگد باید روی آن تمرکز کند که در پایان روز به یک حیوان تبدیل نشود. علاوه بر این، هنگامی که به مدت طولانی به یک شکاف نگاه می کنید، گودال نیز به شما نگاه می کند. سخنان نیچه آنقدر بی چون و چرا با «دورورو» مطابقت دارد، اگر خالق آن مستقیماً انگیزه نداشته باشد، باور نمی‌کنم. در ساعت معرفی او به جهان، زمین در عذاب گرسنگی و بیماری است. اشراف به مکان مقدس نزدیک می رود و با شیاطینی که در آنجا زندگی می کنند قرار می گذارد: در صورت عدم موفقیت اموال او، می توانند جان پسرش را بگیرند. شیاطین موافقت می کنند، اما یکی از آنها از گرفتن سهم خود کوتاهی می کند. بنابراین، هیاکیمارو کشته نمی‌شود، اما جسد زنده، بدون زائده یا اعضای بدن باردار شده است.

نگهبانان او تلاش می‌کنند جسد را از بین ببرند، اما توسط یک متخصص ردیابی می‌شود. او از نوزاد مراقبت می کند، به آن پروتز می دهد و کودک را برای نبرد با بزرگ شدن آموزش می دهد. هیاکیمارو متوجه می شود که زائده های او توسط ارواح شیطانی گرفته شده است و متعهد می شود که جبران کند. پس از توسعه، او تصمیم می گیرد آنچه را که متعلق به اوست بازیابی کند.

"Dororo" خود را از انیمه های دیگر جدا می کند به روشی که نزدیک به خانه و شتاب واقعی ازدواج می کند. نکته حیاتی در زائده های هیاکیمارو نهفته است. هر بار که او یک روح شیطانی را می کشد، بخشی از بدن را که در آن وجود داشت، بازپس می گیرد. این بدون شک می توانست یک تدبیر باشد، اما برای حرکت داستان ضروری است. وقتی هیاکیمارو احساس شنوایی خود را بازیابی کرد، دومی را انتخاب کنید. او هنوز دچار اختلال بینایی و بی اعصاب است، اما می تواند گوش هایش را بدون سابقه ای برای زندگی اش درگیر کند. همچنین او چه می شنود؟ باران می بارد و خانمی بر سر مردی که به تازگی کشته است گریه می کند.

هیاکیمارو مرده است. او نمی تواند با اطلاعات ملموس ناگهانی مقابله کند. قبلاً هرگز در عذاب دیگران شریک نبوده است. علاوه بر این، این ویژگی «دورورو» است: با توسعه ظرفیت‌های واقعی هیاککیمارو، فشار نزدیک به خانه که بر او وارد می‌شود نیز افزایش می‌یابد. او مانند پینوکیو است که باید بفهمد چگونه مسئولیت تبدیل شدن به یک بچه واقعی را بپذیرد. هرچه هیاکیمارو به آنچه نیاز دارد نزدیک‌تر می‌شود، دیدگاه او ظریف‌تر می‌شود و سوالاتش بیشتر می‌شود. این چیزهای عالی است.

توجه داشته باشید که چگونه یک شخص مثبت یا منفی در سریال وجود ندارد. هیاکیمارو افسانه ادعایی ماست، که به چیزی نیاز دارد که جایگاهی نزد او داشته باشد. با این حال، او به طور مشابه مصمم است به خانواده‌ای که او را ترک کرده‌اند بازگردد، و نگران افرادی نیست که رفاهشان به امنیت شیاطین وابسته است. پدرش نیز در هم تنیده است و به همان اندازه که احساس تعهد می کند، غرور را به دوش می کشد. علاوه بر این، برادر ناتنی او، که مصمم به کشتن هیاکیمارو است، باید از خویشاوندانش محافظت کند، مانند مادرش که به طور کلی به فکر فرزند اولش بود. در واقع، زائده‌ای که حضور شیطانی را به خود اختصاص می‌دهند، فقط محصولاتی را که برایشان تبلیغ شده بود، بردند. آشفتگی فراوان درونی باعث ایجاد یک ساعت غوطه ور می شود.

فیلمنامه نویسان انیمیشن باید روی «دورورو» تمرکز کنند. فرقی نمی‌کند که تعداد دانش‌آموزان مو صورتی که لباس نگهبانی می‌پوشید. یک داستان از طریق شخصیت‌های پیچیده که از طریق بهبود سازمان‌یافته‌ای تاکید می‌کنند، بازتاب می‌یابد. «دورورو» چنین داستانی را می گیرد و با حرکتی خیره کننده آن را جوان می کند. تغییرات انیمه باید اینگونه باشد.

چند نمایش وجود دارد که به طور عجیبی امتیازی بالاتر از 8.0 دارند، اما متوجه می شوند که چگونه من را در پی تماشای آنها ناراضی و گیج کنند. هر چقدر که ای کاش اینطور نبود، Dororo در نهایت در آن دسته قرار می گیرد.

اولاً، خود Dororo (یا خودش، هیچ اشاره ای به این موضوع ندارد) همانطور که من می بینم اساساً یک چیز نیست. فرد قابل اعتماد یک نوجوان نوجوان معمولی که 7-9 سال بالغ شده است، بدون توجه به آسیبی که ممکن است متحمل شود، به اندازه دوررو با هوشیاری پیش نمی رود. من واقعاً نمی‌توانم بچه‌هایی را که برای بزرگ‌ترها سخنرانی می‌کنند تحمل کنم، این من را کاملاً از این فکر که من یک جوان را روی صفحه نمایش می‌بینم، منصرف می‌کند، برخلاف بزرگسالی که پوشیده از بدن بچه‌ای است که برای نزدیکی به خانه در آنجا قرار می‌گیرد. تاثیر.

دوم، داستان واقعاً یکنواخت است و چیزهای کلیدی افسون کننده همه فشارها را از بین می برد. تصور می‌کردم که چارچوب طلسم شده را در انیمه درک کرده‌ام و بعد از آن در چند رویداد ناامید شدم. به عنوان مثال، هیاکیمارو سوار بر اسب آتشین. این از کجا آمده است؟

علاوه بر این، عدم توانایی هایکیمارو برای صحبت کردن در قسمت های اولیه بسیار جذاب به نظر می رسید، اما در نهایت از شخصیت او جدا شدم زیرا به معنای واقعی کلمه چیزی در مورد دیدگاه او نمی دانستم. او فقط جانوران را کشت و با Dororo برخورد کرد. افزودن یک جمله فلسفی «انسان بودن به چه معناست» واقعاً برای شخصیت او فایده ای نداشت.

به همین ترتیب، دیوس-ماشین قدیمی فرد مسن را واقعاً آزاردهنده دیدم. وقتی بازوی دورورو زیر سنگ ها گیر کرده بود، از درون به این فکر کردم که چگونه باید هیکیمارو بازویش را بردارد تا او را آزاد کند. سپس دوررو الهامات هیاکیمارو را به سخت ترین راه ممکن درک خواهد کرد. از آنجایی که فرد مسن ناگهان برای رسیدگی به این موضوع حاضر شد، شور و اشتیاق من فقط *پوف* شد.

و نگران‌کننده‌ترین مسئله: پایانی که نه قافیه داشت و نه دلیل. به چه دلیل تاهومارو، مادر هیاکیمارو و همکار پروتز (به معنای کلی افراد بزرگ) نیاز به لگد زدن به سطل داشتند اما دایگو زنده ماند؟ چرا دایگو حتی سعی نکرد هیاکیمارو را بکشد، زیرا او در طول نمایش بسیار مشتاق آن بود؟ به چه دلیل دوررو و هیاکیمارو به جهات مختلف رفتند؟ خوب، با در نظر گرفتن همه چیز، هیاکیمارو چند اتفاق را مطرح کرد که Dororo تنها همراهی خواهد بود که باقی خواهد ماند. بی نظمی، بی نظمی، سردرگمی.

دقایقی در طول انیمه افراد فوق العاده ای حضور داشته اند، اما هیچ چیز آنقدر بزرگ نیست که بتواند بر هر یک از نکات منفی غلبه کند. من این نمایش را یک بار دیگر تماشا نخواهم کرد، واقعاً به عنوان تمرینی برای بیهودگی به نظرم رسید.