🎥 دانلود سریال Emily in Paris 2020 (امیلی در پاریس) دوبله فارسی بدون سانسور 📥

یک زن امریکایی اهل میدوست توسط یک شرکت بازاریابی در پاریس استخدام می شود تا ان ها را از ایده های آمریکایی خود بهره مند سازد.
یک زن جوان آمریکایی از غرب میانه توسط یک شرکت بازاریابی در پاریس استخدام می شود تا دیدگاه آمریکایی در مورد مسائل را به آنها ارائه دهد.
یک زن جوان آمریکائی از طرف یک شرکت بازاریابی فرانسوی در پاریس استخدام میشود تا از دیدگاه و سلیقه آمریکایی ها مشاوره بگیرد .

جهت دانلود سریال Emily in Paris 2020 (امیلی در پاریس) دوبله فارسی بدون سانسور و با زیرنویس چسبیده فارسی به پایین این صفحه مراجعه فرمایید.

من از پیام هایی که این نمایش به رابطه عاشقانه ارائه می دهد ، اینکه "یک کار کامل" چگونه است و اینکه شما چگونه زندگی خود را می گذرانید می ترسم. این از دیدگاه زن ممتاز با محتوای با کیفیت زیاد و قابلیت بازپرداخت بودن صحبت نمی کند. دختران جوان قصد تماشای این موضوع را دارند و فکر می کنند که می خواهند مانند امیلی باشند ، در حالی که در حقیقت این استاندارد نیست که کسی باید آن را تعقیب کند. مطمئناً ، او پول دارد ، او سفیدپوست ، لاغر ، لاغر و فوق العاده زیبا است ... او می تواند سفر کند و از عهده "تأثیرگذار" وسواس یافته در شبکه های اجتماعی برآید! این واقعاً باعث اشکال من می شود که او در روابط دیگران بهم ریخته است! او مرزهای مشخص و روشنی ندارد! او نسبت به خواسته ها ، فرهنگ ها یا عقاید دیگران بسیار بی توجه است! او رابطه واحدی ندارد که احساس اصالت کند. آیا واقعاً واقع بینانه است که او به طور ناگهانی بهترین دوست خود (آسیایی را برای اهداف مختلف) در یک نیمکت پارک ملاقات کند؟ چرا ما در عوض بیشتر او را نمی بینیم؟ چرا او فقط در تمام طول روز برای صحبت کردن ، ناهار و بررسی شبکه های اجتماعی امیلی است؟ مگر قرار نیست او کار کند یا زندگی کند؟ فکر می کنم دوست صمیمی اش جالبتر از این شخصیت کارتونی "امیلی" کاریکاتور بود. من می دانم که افراد در آمریکا می توانند بسیار جعلی باشند اما این موضوع بیش از حد با شخصیت اصلی ما روبرو شد. من دوست دارم یک زن واقعی را ببینم ، که احساس چیزهایی می کند ، برای چیزهایی می جنگد ، مبارزه می کند ، مرزهای مشخصی دارد ، با دیگران ارتباط برقرار نمی کند ، از هوش هیجانی برخوردار است ، واقع بین است. در اینجا ، او دیگر یک انسان نیست ، او چیزی است که مردم بدون زمینه ، سن ، تحصیلات یا معیار کافی می توانند "گل" ببینند در حالی که بقیه در صندلی خود جمع می شوند و تعجب می کنند: "چرا من این را روی نتفلیکس قرار دادم؟"

مانند کسی که قبلاً اشاره کرده بود ، هر بازیگر / بازیگری در اینجا در حال خواندن خطوط خود در طول کل داستان است مانند اینکه روح آنها از بین رفته است ، زیرا آنها می دانند که این فقط کاری آسان است. هر کس به معنای واقعی کلمه بسیار جعلی ، یک بعدی ، ساده ، خسته کننده و احمق است ، من تعجب می کردم: "من که تماشا می کنم؟ پس زمینه برای اجراهای شگفت انگیز کثیف آنها از کجا می خندد؟ اوه ... آنها شوخی نمی کنند؟"

باز هم می خواهم به این نکته اشاره کنم که من متنفرم که ماجرا پیرامون تعقیب یک پسر غیرقابل دسترس است و اینجا در این برنامه تلویزیونی با عنوان "معاشقه" و "اغوا" قاب گرفته شده است ... این فقط سناریوهای واقعی را ترجمه نمی کند. دروغ است مردم رضایت نامه سکسی است. بوسیدن بدون اجازه همسایه خنک نیست. اگر این برعکس باشد ، شاید همه ببینند که کل این روایت چقدر مشکل ساز است.

و ... شخصیت های زن قوی کجا هستند؟ چرا ما این گروه رئیس خسته کننده ، قدیمی و منسوخ b ** tch را داریم؟ کجای افسون و فمینیسم واقعی و عمیقاً دگرگون کننده است ؟؟ (که ظاهراً امیلی در یک قسمت برای آن دعوا می کند ، اما بعد می رود و سعی می کند دوست پسر دوستش را بزند؟) این *** را به وضوح توسط کسی نوشته است که چیزهای زیادی در مورد دنیای امروز نمی فهمد ، چه سطح خوبی از زندگی است است ، و فراتر از سطحی بودن ، ابتذال ، لنگش و تخیلات یک تأثیرگذار را ببینید.

بیایید برخی از موارد را مستقیماً در اینجا دریافت کنیم. این نمایش اخیراً در اخبار بوده است ، به انواع مختلف ، کاملاً زیر و بم شده است. من دو نکته اصلی برای گفتن منتقدان منفی به خصوص دارم: 1. گرچه من احترام می گذارم که مردم نظرات مختلفی دارند ، اما واقعیت همچنان باقی است ، "امیلی در پاریس" داستانی است. شخصیت ، به همان اندازه که ممکن است اساسی و کلیشه ای باشد ، کاملاً ساخته شده است.

2. علی رغم احساسات شخصی هرکسی در مورد استعداد لیلی کالینز ، این نمایش "تقصیر او نیست" و این یک ساده سازی بیش از حد بزرگ است. بله ، او تهیه کنندگی مشترک آن را برعهده داشت ، اما من مطمئن هستم که او در کنار دیگر اعضای مهم کار می کرد.

من به افرادی که علاقه زیادی به تلویزیون و فیلم دارند احترام می گذارم. همانطور که من قطعا یکی از آنها هستم! اما معتقدم بین اشتیاق و نفرت تفاوت زیادی وجود دارد. یکی ساده روحیه و آسیب رسان است ، و افزایش اینترنت باعث شده است که همه نوع نفرت (و منظور من همه نوع است!) بشدت رایج است.

در انتها ، این نمایش به عنوان سرگرمی وجود دارد. این یک کتاب راهنما برای آمریکایی ها در پاریس نیست ، و نماینده هر یک از ساکنان پاریس در شهر نیست. این یک نمایش سبک و کرکی است که برای سرگرمی در نظر گرفته شده است. آیا برخی جنبه ها مانند امتناع تقریباً امیلی از یادگیری / صحبت به زبان فرانسه آزار دهنده است؟ مطمئن. کمد لباس شگفت انگیز او ، حتی اگر در پاریس کاملاً جدید باشد؟ شاید. (من زیاد دختر مد نیستم.)

این چیز سبک تر و رام کننده "دختر شایعه است که به خارج از کشور می رود" است. آیا ما در سرنا ون در وودسن و بلیک لایولی انتخاب می کنیم که یک زن بلوز مبتلا به سو abuse مصرف مواد باشد؟ آیا این خصوصیات به شهرت مو بورهای زیبا در همه جا لطمه نمی زند ، زیرا سو abuse مصرف مواد با رنگ مو مترادف نیست ، درست است؟ منظورم این است که پوچ است. نگرش فوق العاده كنترل كننده زنبور ملكه بلر چطور؟ آیا "GG" اصلی بر نخبگان NYC تمرکز ندارد؟ اما مطمئناً در زندگی واقعی همه دانشجویان NYC به اندازه بلر تیزبین و مکر نیستند ...

به آن تعلیق ناباوری گفته می شود. بیشتر سرگرمی ها به آن نیاز دارند ، اما به خصوص چیزهای خوب. نه اینکه "امیلی در پاریس" (یا برای همین موضوع "GG") یک نمایش سخت گیرانه است ، اما می دانید ، بیشتر اوقات ، وقتی برای انتخاب یک نمایش می نشینم ، واقع گرایی نمی خواهم. مستندها و موارد مشابه مطمئناً جای خود را دارند ، اما یک شنبه شب یا یک بعد از ظهر تنبل ، شاید من واقعاً یک چیز سرگرم کننده می خواهم. بالاخره این سال به اندازه کافی دشوار بود.

این همان چیزی است که "امیلی در پاریس" دارد: یک نمایش سریع و سبک که می تواند با فقط نیمی از مغز خود تماشا کند ، درصورت انتخاب. من شخصاً انتظار فصل دوم اینجا را ندارم و اگر یک فصل آن تمام شود دلم نمی سوزد. سرانجام ، برای ضبط ، من لیلی کالینز را دوست دارم ، هم به عنوان بازیگر و هم به عنوان یک شخص. :)

فرار. دوران پس از قرنطینه. مردم به نمایش های حبابی نیاز دارند تا خیال خود را از آنچه در حال حاضر در جهان اتفاق می افتد راحت کنند. متوجه شدیم، کاملاً خوب است. لذت گناه قابل قبول است و به عنوان تسکین استرس عمل می کند. من یکی از آن افراد هستم. وقتی یک سریال لذت بخش گناهکار خوب را پیدا می کنم از آن لذت می برم، اما این سریال فاقد هر نوع لذتی است، حتی به اصطلاح مد به طرز دردناکی با آن الگوها و چاپ های متناقض تقلیل دهنده است. منطقی نیست و اصلاً شخصیت امیلی را منعکس نمی کند. حتی یک بار هم گفته نشده که او به مد علاقه دارد. او لباس هایی پوشیده است که هرگز نمی پوشد فقط به این دلیل.

اگر کمدی حداقل تا حدودی موثر بود، انتخاب های مد وحشتناک، شخصیت های آزاردهنده یا عاشقانه های غم انگیز را نادیده می گرفتم، اما متاسفانه شوخی ها با تلفن همراه می شوند. -با تحویل بی مزه، تقریباً مثل همه چیزهای دیگر.

اگر می خواهید بدانید این نمایش چقدر شوخی است، می خواهم به شما یادآوری کنم که شرکت سازنده مجبور شد گلدن گلوب را عروس کند. کمیته ای برای دریافت دو نامزدی تقلبی در رشته بهترین کمدی دو فصل یک شگفتی واقعی است. ما در مورد 10 اپیزود با توسعه شخصیت صفر صحبت می کنیم، شیطنت های کاری احمقانه که ظاهرا مهمتر از رشد واقعی شخصیت و کلیشه های مضحک در مورد پاریسی ها و آمریکایی ها تلقی می شوند. همچنین در این فصل حجم زیادی از آواز خواندن وجود دارد که از جمله موارد دیگر، زمان غیرضروری از صفحه نمایش را می گیرد. آن‌ها سعی می‌کنند دوست هم اتاقی‌اش را با یک داستان فرعی میلیاردر خسته‌کننده به پایان برسانند که من مطمئن هستم که تماشاگران بیشتر آن را نادیده گرفته‌اند، زیرا هیچ‌کس واقعاً به مفت‌خری که کرایه نمی‌پردازد اهمیتی نمی‌دهد و در میادین پاریس با لباس‌های دیزاینر می‌چرخد. می تواند استطاعت کند. تلاش جذاب برای توسعه شخصیت، قوی ترین لباس این نمایش نیست. بیشتر در مورد آن در زیر.

این چیزی است که باید بدانید: امیلی، علیرغم اینکه یک کیسه هوای گرم در لباس های نامناسب کار دارد، در شغل خود عالی است و همه را به استعدادهایش حسادت می کند، زیرا او بهترین بازاریابی است. اجرایی در جهان است و هر زمان که طرح به آن نیاز داشته باشد، روز را نجات می دهد. او همچنین باعث می‌شود که هر مردی، از صاحبان برند گرفته تا مدیران عالی رتبه، مدیرانی که از پاریس متنفرند، تا دانش‌آموزان دبیرستانی و سرآشپزها، با وجود داشتن جذابیت و شخصیت مثلاً یک قوطی ماهی تن تاریخ مصرف گذشته، عاشق او شوند. او همچنین یک دوست وفادار است که با همخوابی با دوست پسر دوستانش به دوستی احترام می گذارد و علیرغم احساس گناه ظاهری که دارد از گفتن این موضوع به آنها اجتناب می کند.

کل موقعیت گابریل در بهترین حالت خنده دار است. اول از همه، همانطور که گابریل ظاهر خوبی دارد، متأسفانه او هیچ نشانه ای از تفکر هوشمندانه یا ویژگی های شخصیتی را نشان نمی دهد (بنابراین شاید او بهترین گزینه برای خانم کوپر باشد). او مانند یک بریدگی مقوایی است که برای تشخیص دادن با امیلی وجود دارد و وقتی او با پاشنه‌های گوچی روی او راه می‌رود مخالفتی نمی‌کند. او فقط در پس‌زمینه درنگ می‌کند تا زمانی که توسط امیلی اغوا شود یا توسط دوست دختر سابقش دستکاری شود، زیرا او مرد بالغی نیست که قادر به تصمیم‌گیری و صادق بودن در مورد احساساتش باشد. او همچنین نمی تواند به تنهایی کاری انجام دهد و به امیلی به عنوان deus ex machina خود تکیه می کند.

چرا باید این پسر را ریشه کن کنیم؟ نه اینکه شما دو نفر را مانند افراد عادی بپذیرید و داستان را به جلو ببرید؟ آنقدرها هم سخت نیست و بقیه چیزها خیلی تکراری است. این رابطه همانطور که هست توسعه نیافته است و شنیدن مکرر بحث های مشابه خسته کننده است. شما باید با داشتن درگیری واقعی و وادار کردن شخصیت ها به اعتراف به ایرادات خود، داستان را به جلو ببرید. در اینجا هیچ تعارضی واقعی وجود ندارد. هیچ مانع واقعی برای آنها وجود ندارد که آنها را از قرار ملاقات منع کند، فقط امیلی بهانه هایی برای او می آورد، مانند اینکه نمی خواهد عاشق کسی شود که قرار است بعداً او را رها کند، زیرا در نهایت به شیکاگو برمی گردد و وانمود می کند که برای دوستی اش ارزش قائل است. کامیل در حالی که یک دروغگوی پنهان پشت سرش بود. این یک بهانه بیهوده است زیرا در پایان قسمت آخر، زمانی که به او پیشنهاد کار دائمی در پاریس داده می شود، اولین کاری که او انجام می دهد این است که به سراغ گابریل برود و او را از تصمیم خود مطلع کند، یعنی حاضر بود همه چیز را رها کند. به هر حال با او! او حتی دو بار به شیکاگو و زندگی اش در آنجا فکر نمی کند! او به کامیل هم فکر نمی کند، با وجود اینکه به او قسم خورده است که دیگر به گابریل نزدیک نشود. این وسواس کلاه سطلی وحشتناک امیلی چیست؟ بخشی از آن به این دلیل است که او از روزی که وارد شد، رئیس و همکاران فرانسوی‌اش را بیشتر دوست داشت، علی‌رغم اینکه آنها او را به صورت تپه‌دار صدا می‌کردند و از نگرش کارن او منزجر بودند. او به سختی این افراد را می شناسد، اما ناگهان آنها را بر رئیس آمریکایی خود ترجیح می دهد و اکنون می خواهد به طور نامحدود با آنها کار کند تا بتواند فرصتی برای بودن با گابریل داشته باشد. آسان می کند!! طرح ساختگی 101.

این فقط دو سرنخ نیست، همه افراد حاضر در این نمایش در حال تلاش برای رشد دادن به یک ستون فقرات هستند و به قلمرو ترول های غیرقابل دوست داشتنی قدم می گذارند. کامیل همچنین مانند یک دختر پست دبیرستانی است که فکر می‌کند صاحب گابریل است و بنابراین حتی اگر با او قرار نداشته باشد از محدودیت‌ها خارج می‌شود، بنابراین دختر باحال مستقلی که شما فکر می‌کردید او بود به یک آنتاگونیست نیمه شرور امیلی تبدیل شده است. او هیچ زندگی دیگری به غیر از وسواس گابریل ندارد، او منحصراً در مورد او یا رابطه آنها صحبت می کند، این یکنواخت است و به شخصیت او آسیب بزرگی می زند. او در این فصل تغییرات واقعی رجینا جورج را تجربه می‌کند که ناامیدکننده است و تا حدودی به این دلیل است که شخصیت امیلی آنقدر شبیه فاضلاب دیروز است که نویسندگان فکر می‌کردند بقیه شخصیت‌ها باید این بار شنیع‌تر از او باشند تا او بتواند برای مخاطب قابل تحمل تر باشد. امیلی به عنوان یک خائن وحشتناک ترسیم شده است (به خاطر داشته باشید که آنها برای چند ماه با هم دوست هستند و امیلی سعی می کند مانند یک مرد میانی رفتار کند تا آنها را مانند یک احمق مداخله گر به هم برگرداند) اما گابریل به هیچ وجه ایراد نمی گیرد. به خاطر خیانت به دوست دختر دیرینه اش و به نظر می رسد هیچ کس به آن اهمیت نمی دهد، به خصوص والدین کامیل که به او توصیه می کنند چگونه دوستش را دستکاری کند و سرآشپز ارزشمند را پس بگیرد. این یک مسابقه است! اگر شبیه یک تله نوول مکزیکی دهه 90 است، به این دلیل است که دقیقاً همین است. برای یک برنامه نتفلیکس که دوست دارد هر زمان که مناسب باشد به بیداری خود ببالد، بار دیگر زنان به عنوان انتقام جویان پشت خنجر به تصویر کشیده می شوند که برای جلب توجه یک مرد مبارزه می کنند و هر وقت فرصتی پیدا می کنند "دوستان" خود را زیر اتوبوس می اندازند. به گفته نویسندگان، دوستی زنانه اساساً ساختگی، سست است و به خاطر یک پسر از بین می رود. در پایان فصل، درست مانند فصل 1، به نقطه اول برمی گردیم. گابریل با چشمان توله سگ غمگین به امیلی نگاه می کند، در حالی که کامیل، بدون اینکه تقلب یا احتمال تکرار آن اتفاق بیفتد، اعلام می کند که او از او خواسته است که با هم زندگی کنند. ، انگار به زور وارد آن شده یا چیزی. چرا یک زن به این مرد اعتماد می کند؟ او مدام به این سو و آن سو می رود! او نمی تواند تصمیم خود را بگیرد و هر وقت فرصتی به او داده شد حاضر است تقلب کند! همه در این موقعیت شبیه یک دلقک هستند و تماشای آن بسیار خشمگین است. ما قبلاً می دانیم که گابریل از نقشه کوچک کامیل برای بازگشت به امیلی مطلع می شود و او را ترک می کند اما زمان دوباره قطع می شود زیرا امیلی قرار است با پسر دیگری قرار بگیرد یا ممکن است در شیکاگو باشد و این همان چرخه باطل تکرار می شود. خود خدایا.

بنابراین سوال این است: آیا امیلی به دنبال غرور لندنی خواهد رسید که هدفش فقط بازگشت است یا اینکه تا زمانی که گابریل برای احیای مجدد به سراغش بیاید، به او ادامه خواهد داد. رابطه آنها؟ منتظر ادامه هیجان‌انگیز فصل 3 باشید. می‌دانم، هیجان من آینه شماست.

در این فصل، بیشتر درباره فرهنگ و مردم فرانسه می‌آموزیم، چیزهایی که این نمایش در تصویر خود میخکوب می‌کند. فرانسوی‌ها کاریکاتور هستند و کارهای فرانسوی انجام می‌دهند، زیرا این همان کاری است که در آنجا انجام می‌دهند. آنها به خارجی ها اعلام می کنند که آخر هفته ها به تماس های کاری پاسخ نمی دهند و در مهمانی ها درباره کار صحبت می کنند. آنها دوست ندارند از طرف همکاران فضول آمریکایی به آنها بگویند چه کار کنند و به طور کلی آنها را بی ادب و بی ادب نشان می دهند. آنها دوست ندارند مردم را در آغوش بگیرند و ابراز محبت را ناخوشایند می دانند. آنها از پیتزا متنفر هستند زیرا از شیکاگو می آید و به سطل زباله می رود. سیگار جایگزین وعده غذایی است. همه آنها روابط مخفیانه ای دارند.

این کلیشه به همان اندازه که در فصل 1 بود مشهود است، شخصیت های فرانسوی با "فرانسوی" آنها همانطور که سریال دوست دارد به آن اشاره کند، آمریکایی ها دمدمی مزاج و اوکراینی ها مشخص می شود. دزدهای معمولی مغازه بودن.

من شخصاً سیلوی را دوست دارم و اینکه چگونه در این فصل به او زمان بیشتری روی صفحه نمایش داده شد، و دوست دارم که او چقدر نسبت به زندگی عاشقانه اش عذرخواهی نمی کند. به جای توطئه دختر میلیاردر احمق، او باید در نمایش برجستگی بیشتری داشت. شاید من او را دوست داشته باشم زیرا او مانند بقیه الاغ امیلی را نمی‌بوسد، نمی‌دانم. بعلاوه سبک او بی عیب و نقص است.

اگر این نمایش با امیلی به‌عنوان یک دلقک خودخواه لوس رفتار می‌کرد، من آهنگ دیگری می‌خواندم، می‌توانستیم خط داستانی مناسبی در مورد خرابکاری او و تلاش برای بهبود خودش داشته باشیم. یک شخص اما نمایش زمان زیادی را صرف تلاش می کند تا ما را با او همدردی کند بدون اینکه واقعاً نقص های او را بپذیریم. در نتیجه، بله برای فرار، نه به شخصیت‌های غیرقابل نجات نفرت‌انگیز و خطوط داستانی پیش پا افتاده.

Emily à Paris، c'est de la merde. این سریال مملو از کلیشه های فرسوده ترسناک در مورد مردم فرانسه و فرانسه است. اگر هرگز در پاریس زندگی نکرده اید، هرگز پاریس را ندیده اید و هرگز در فرهنگ پاریس غرق نشده اید، این انگیزه را باور خواهید کرد. این بیشتر توسط یک آمریکایی فریاد می‌زند که آمریکایی‌ها «استثنایی» هستند و فرانسوی‌ها «تنبل، بد و بیش از حد سیگار می‌کشند». *خمیازه*. و امیلی در پاریس یک هزاره و ژنرال Z از داستان Sex and the City/ماهی خارج از آب است، با دیو برای رئیس. اما با همه این‌ها، نمی‌دانم چرا کسی فکر می‌کند این سریالی است که قبلاً هرگز ندیده‌ایم (شیطان پرادا می‌پوشد بهترین از بهترین‌های این سبک بود).

امیلی در پاریس به طرز طاقت فرسایی با یک خط داستانی بسیار ضعیف و حفره های طرح آنقدر بزرگ است که یک 747 را از آن عبور می دهد. دارن استار «سکس و شهر» را نوشت و دوباره سعی می‌کند جادو را در یک بطری شکار کند، اما اینطور نیست. امیلی در پاریس قرار است (من صدای دهه 90 را می‌شنوم)، کهنه و لیلی کالینز در زمانی که باید خنده‌دار نیست، و آنقدر بازیگر خوبی نیست که در موارد دیگر به طور متقاعدکننده‌ای دراماتیک باشد. در صحنه‌ای که او سر دوست پسرش فریاد می‌کشید، ظاهری ساده‌لوحانه داشت و به طرز دردناکی کارتونی به نظر می‌رسید. سپس در صحنه ای دیگر، او طوری رفتار کرد که گویی کروسان ها را کشف کرده است، و بعد خوردن یکی از آنها تجربه جادویی بود (ما در زندگی واقعی می دانیم که زنان جوانی مانند او که اینفلوئنسر هستند و وسواس زیادی برای ارسال در اینستاگرام دارند، یک لقمه می خورند، سپس برای 3 نفر ورزش می کنند. ساعت به خاطر آن). این ارزش 100 تا چشم داشت.

در مورد سایر بازیگران، آنها فقط در حال خوابگردی در دیالوگ ها و صحنه هایشان هستند. چهره آنها گویای همه چیز است... آنها در اعماق وجودشان می دانند که این یک فاجعه است که لباس های گران قیمت را به تن کرده اند، اما این یک چک حقوقی است. و در مورد لباس‌ها، من عاشق پاتریشیا فیلد هستم، او یک نابغه لباس است، اما تا کنون از قسمت‌هایی که من تماشا کرده‌ام، در امیلی در پاریس هیچ چیز دلخراشی وجود ندارد. من چند قطعه را دیدم که دوست داشتم، اما چیزی نیست که برای یافتن آن بالا و پایین جستجو کنم.

و بسیار شبیه به فیلم Sex and the City که در یک کلان شهر بزرگ مانند نیویورک و بدون وجود آن وجود دارد. امیلی در پاریس که یک فرد سیاه پوست، لاتین یا آسیایی است، مشکل تنوع مشابهی دارد. یک مرد سیاهپوست که در شرکت با امیلی کار می کند و یک زن آسیایی به عنوان دوست جدید وحشی وحشی کلیشه ای شرم آور او، در شهری جهانی مانند پاریس، تنوع را ایجاد نمی کند. من در هر دو شهر زندگی کرده ام و شما هر روز افراد رنگین پوست را از سراسر جهان می بینید. این سال 2020 است و این کاملاً مضحک است که حتی افراد رنگین پوست را در خیابان ها نبینید. من به اندازه کافی امیلی را در پاریس دیده ام، و نیازی به ادامه دادن بیشتر از این نیستی وانیلی کسل کننده یک سریال نیست.

به چه دلیلی برای تماشای این سریال انتخاب کردم؟ مهمتر از همه، من واقعاً پاریس را دوست دارم و در طول قرنطینه جهانی دلم برای آن تنگ شده است. توضیح بعدی این واقعیت است که بسیاری از افراد که من می شناسم دیدگاه های بسیار متفاوتی را به این سریال ارائه می دهند. طبق برخی از آنها، این بزرگترین سقوط نتفلیکس است، با توجه به این واقعیت که کل داستان به کلیات در مورد افراد فرانسوی بستگی دارد. طبق بقیه، نتفلیکس به تازگی یک رام کم سرگرم کننده و کاملاً هیجان انگیز دیگر ساخته است. علاوه بر این، در نهایت، من این سریال را با توجه به سازنده آن - دارن استار، تماشا کردم، با آرزوی فرو رفتن در دنیای لباس های دوست داشتنی و ظرافت های سبک مدرن، همانطور که در شناخته شده ترین کار گذشته دارن استار - سکس و شهر.

به طور کلی، وقتی سریال امیلی را در پاریس کامل کردم، ناامید نشدم. پاریس منطقه ای بزرگ برای فیلم های سینمایی است، به ویژه زمانی که آن را در دوران پیش از کرونا می بینیم. در هر صورت، من می‌خواهم تا حدی بیشتر یک شهر واقعی را نشان دهم، وجود روز به روز متفاوت آن، نه فقط معروف‌ترین نقاط اینستاگرام. برای ارائه طرح کلی منظورم، اجازه دهید در Bibliothèque François Mitterrand یا Bercy Town به عنوان نمونه هایی از مکان های عمومی فعلی نگاه کنیم. در مورد عدم توافق در نتیجه گیری ناظران، من به طور کلی با کسانی که از اشتباه و کلی گویی در فیلم گله می کنند، مخالفت می کنم. در واقع، هر مرد فرانسوی در امیلی در پاریس بیش از حد جذاب به نظر می رسد، با این حال ممکن است بخواهم در این راه بگویم که کلاس نمایش رام-کام است. من به همین ترتیب تعداد زیادی ظرافت‌های واقعی و واضح را در نمایش دیده‌ام، هر چند وقت یک‌بار سرگرم‌کننده (آشپزهای قدیمی که در هر مورد با خوشحالی به روشی مناسب برای بیان خریداران ناآشنا هستند)، در برخی موارد واقعاً سرگرم‌کننده نیستند (زمانی که نیاز به پرتاب کردن دارید. دنده را به یک طبقه اضافه کنید، زیرا سازه های فرانسوی به جای طبقه اصلی، کف «صفر» دارند). به طور همزمان، متأسفانه، آخرین اقدام دارن استار نمی‌توانست برداشتی مشابه جنسیت و شهر را منتقل کند. علیرغم مناطق بسیار زیبا (جاده‌های راحت منهتن و خیابان‌های معروف پاریس)، من در Sex and the City صحت بیشتر در درک شخصیت‌ها و طرح هوشمندانه‌تر را دنبال می‌کنم.

در کل، می‌توانم امیلی را تجویز کنم. در پاریس به افرادی که به پاریس احترام می گذارند و از طراحی فعلی قدردانی می کنند. به همین ترتیب، برای کسانی که بخشی از انرژی زندگی خود را در فرانسه به عنوان یک مهاجر سرمایه گذاری کرده اند، اما به شرطی که بتوانند این دوران را با یک استخوان خنده دار محکم به یاد بیاورند. من این سریال را برای طرفداران واقعی Sex and the City، برای افراد محلی فرانسوی یا افرادی که رامکام را به عنوان خود کلاس دوست ندارند، تجویز نمی کنم.

این برنامه توسط دارن استار ساخته شده است که به همین ترتیب Sex and the City و More Youthful را ساخته است که دو برنامه تلویزیونی فوق‌العاده هستند که من آنقدر دوست دارم که واضح است که نیاز داشتم امیلی را در پاریس تماشا کنم. فکر می‌کنم ایده برنامه تلویزیونی واقعاً فکر خوبی است، اما اجرای کلی ممکن است چیزی بیشتر باشد. من خود امیلی را بیش از حد موافق ندیدم که هرگز شروعی خارق‌العاده نیست! او به یک کشور جایگزین رفت و حتی یک بار هم به این فکر نکرد که در مورد شیوه زندگی، افراد یا زبانی که به نظر عجیب به نظر می رسد کاوش کند، به ویژه از آنجایی که یک سال تمام به سمت زندگی در آنجا رفته بود!

لباس های این نمایش شوکه کننده است! هر شخصیت غریزه گیج کننده مد را می بیند و واقعاً به آن فکر می کند. مسئله اصلی در مورد استایل این برنامه تلویزیونی این است که امیلی چقدر لباس های برنامه ریز می پوشد، با این حال او هر لباسی را تکان می دهد پذیرش آن واقعاً دشوار است زیرا او می تواند هزینه این مقدار Chanel را تحمل کند!

یکی از شخصیت‌های شماره یک من، میندی، دوست‌داشتنی‌ترین همراه امیلی با بازی اشلی پارک بود. مثلاً چقدر احتمال دارد که یکی از اولین افرادی که امیلی با آنها ملاقات می کند به زبان انگلیسی ارتباط برقرار کند و آنها بلافاصله کلیک کنند! میندی واقعا دیوانه کننده ترین داستان منشأ دارد! پدرش "پادشاه زیپ" چین است و معتقد است که او باید کنترل کسب و کار را در هر صورت فکر دیگری داشته باشد. او تصمیم می‌گیرد او را متقاعد کند که به او اجازه دهد برای کالج بازرگانی به پاریس برود، او خارج می‌شود و به یک سرپرست تبدیل می‌شود... من واقعاً یک پروژه جانبی می‌خواهم در اسرع وقت!

به طور کلی، من به امیلی در پاریس فکر می‌کنم. ولخرجی و ساعت ساده مطمئناً به این زودی ها برای تماشای مجدد آن عجله نخواهم کرد و فکر نمی کنم به فصل دیگری نیاز داشته باشد. به هر حال، در صورت عدم علاقه به نمایش های نامرتب، سبک انگیزشی و مردان زیبا، باید این برنامه تلویزیونی نتفلیکس را تماشا کنید.

ام سی زیبای ما، امیلی، آمریکایی باشکوه و پرانرژی در پاریس است. او قبل از تحمل کار 1 ساله خود در خارج از کشور سعی نکرده با این زبان آشنا شود، هنوز پر از افکار خارق‌العاده است که همه به جز عشق سرپرست پاریسی او. مدیر، خانمی شیک و باثبات است که به نوعی توسط امیلی خسته شده و مدام عصبانی می شود. ناظر درگیر یک عقده خارج از ازدواج با یک مرد متاهل است و به نظر می رسد که همه آن را می دانند، اما هنوز با این تعهد با احتیاط رفتار می شود. به گونه ای معرفی می شود که گویی این امر در فرانسه بسیار عادی است. نمی‌دانم دقیقاً درست است یا نه، با این حال، رئیس و معشوقه‌اش زوج جذابی هستند.

همچنین در محل کار، 2 همکار وجود دارند که از هم جدا می‌شوند اما بلافاصله شرکای امیلی می‌شوند. یکی یک مرد همجنس گرا است که به قدری مشخص به تصویر کشیده شده است که تماشای آن دشوار است.

بدیهی است که همراه سرگرم کننده و سرگرم کننده، میندی، وجود دارد که بلافاصله بهترین جوانه امیلی می شود و هر بار امیلی قابل دسترسی است. به او نیاز دارد من واقعاً میندی را دوست دارم.

مثلث عشق: امیلی و همسایه اش، گابریل، شیفتگی مشترکی دارند، اما گابریل در یک رابطه متعهدانه با کامیل است. امیلی با افراد مختلفی قرار ملاقات می‌گذارد، واضح است که یکی از آنها تنها نمی‌تواند با زیبای کامیل تضاد داشته باشد. این موضوع را به‌ویژه آزاردهنده می‌کند که کامیل تا چند قسمت آخر فردی قابل احترام است، جایی که به نظر می‌رسد او از ناکجاآباد تبدیل به یک لاف‌فروش پول نقد برای مشروعیت بخشیدن به امیلی و گابریل به عنوان زوج بهتر می‌شود. ?

من برای کامل کردن فصل، بازیگران را دوست داشتم. لازم بود به خودم یادآوری کنم که این نمایش قرار نیست مهم یا خاص باشد. این عادلانه است. این نوع نمایش ها جای خود را دارند.

شبکه: انحراف برای سرگرمی بدون فکر

به طور خاص، «امیلی در پاریس» سریالی است که اگر واقعیت غم انگیزی که به طور کلی به خاطر نقص‌هایش بر خلاف اخلاقیاتی که ارائه می‌دهد، نمی‌درخشید، عملاً امتیاز 6 از 10 را به آن می‌داد.

یکی از اصلی‌ترین مسائلی که سریال در طول فصل 1 داشت، شامل بهبود داستان است، زیرا علیرغم این واقعیت که فشار و دقایق کمدی خود را داشت، بدیهی است که خط داستان واقعاً در تلاش بود تا از آب خارج شود. عمدتاً به دلیل استفاده از تعمیم‌ها/ابتذال‌های شدید فرانسوی، و همچنین ایجاد دیدگاه غیرمنطقی و بیش از حد اسراف‌آمیز در مورد پست‌های اینستاگرام امیلی، و غیره... بدون اینکه عوامل جنسی و احساسات خام را مشخص کنیم.

یکی دیگر از مشکلات فصل 1 این است که با توجه به روشی که سازندگان شخصیت‌ها و ویژگی‌های متفاوت بی‌شماری را روی آن‌ها می‌گذارند، رسیدن به آن و درک آن‌ها در مواردی بسیار چالش‌برانگیز بود. در مورد آهنگ ملودیک و فیلمبرداری، آنها در ارزیابی من بسیار خوب بودند، اما به طرز غم انگیزی به اندازه کافی نتوانستم تجربه ای را که با سریال داشتم، که بیشتر از آن که جالب باشد، خسته کننده و خسته کننده بود، نجات بخشد.

آخرین هنوز نه. حداقل، این سریال در حال حاضر درگیر بحث شده است، زیرا طراح نمایش مشوق هایی را برای پذیرفتن دو انتخاب برلیانت گلوب ارائه کرده است، که برای لکه دار کردن و بی احترامی به آن کافی است. بنابراین، "امیلی در پاریس" باید مقداری انرژی در فصل دوم سرمایه گذاری کند تا خودش را جبران کند.

چنین چیزهای بی شماری در مورد این نمایش غیرقانونی هستند. اولاً فکر نمی‌کنم فوق‌العاده سرگرم‌کننده یا صمیمانه باشد، که برای رامکام بدبخت است. سپس، در آن نقطه، مملو از افسانه‌ها و رویاهای یک سبک زندگی فوق‌العاده غنی پاریسی می‌شود، که آشکارا اکثریت قریب به اتفاق ما پاریسی‌ها را که درباره کاندوی «کوچک» امیلی که برای یک آپارتمان بسیار بزرگ است، نادیده می‌گیرند. فرد انفرادی در پاریس، و به احتمال زیاد بیش از غرامت پایه هزینه دارد. به همین ترتیب، او هرگز مترو نمی‌رود (واقعاً؟). به نظر می‌رسد که مردان کاملاً بداخلاق هستند، و علیرغم این واقعیت که من موافقم که برخی واقعیت‌ها در مورد تبعیض جنسی در فرانسه همان چیزی است که هست، اما این فراتر از مضحک است... (طبق یک دیدگاه فردی، زمانی که زندگی می‌کردم احساس می‌کردم خیلی اذیت‌تر از کار کردن بودم. در امریکا). در میان همه حرف‌های نادرست، چند چیز مرتبط وجود دارد، شبیه به روشی که یک تن را می‌گیریم، با این حال من متأسفم که آنها چنین مبلغ هنگفتی را در مورد نکات ظریفی مانند نحوه شمارش طبقات یا مکالمه تاریخ مطالبه کردند. لیلی کالینز با وجود ترکیب تاسف بار نمایشگاهی باورنکردنی را ارائه می دهد. بنابراین، با فرض اینکه انتظار غوطه وری اجتماعی را دارید، توصیه می کنم چیز متفاوتی را تماشا کنید. در صورتی که به یک نمایش نور با مناظر و لباس های دوست داشتنی و حال و هوای «شیطان پرادا می پوشد» نیاز دارید، همه چیز را در برنامه قرار دهید.

اسپویلر سخت نیست که بگوییم این برنامه لحظات خوبی دارد، حتی هیچ حسی در مورد کباب هایی مانند گابریل وجود ندارد که او کمک خانواده gf خود را انکار می کند و آن را از شخص دیگری تصدیق می کند

چیز دیگری، من به فرانسه نرفتم و نمی دانم آنجا فرهنگ وجود دارد، اما این نمایش باعث شد آنها را مانند افراد دوست نداشتنی ببینیم و آنها به سادگی در مورد جنسیت و ارتباطات دوگانه فکر می کنند که من نمی دانستم معتبر است یا نه، اما من طرفدار این داستان نیستم.

اما اگر تمام این 10 قسمت را در نظر بگیرم، سرگرم کننده بود، زیرا شوخی ها درهم و برهم نبود، جوک ها عالی هستند، مخصوصاً افرادی که امیلی را اشتباه صحبت می کند یا سنت های آمریکایی را مدیریت می کند

من به طور کلی اپ قبلی را قبول نداشتم، احساس می‌کردم سریع‌تر و بی‌نظیرتر است

اما صادقانه بگویم، من خیلی بدتر از این بودم، اما از تماشای امیلی از پاریس قدردانی می‌کنم و ساخت این 30 دقیقه فوق‌العاده بود. به من کمک کن که احساس بوراد نکنم

من فکر می کنم مصرف یک فصل دیگر برای من یک ورودی باز کرد شاید بخواهم آن را ببینم

من به تازگی قسمت 1 را تماشا کردم و نمی فهمم چه احساسی دارم. من تحقیر شده ام. من باید به طور کامل در نظر بگیرم. من یا برداشت های خاصی دارم یا منفی. من تازه در شروع قسمت 2 هستم و فکر می کنم این سریال را پیشنهاد می کنم، اما 16 سال سن دارد، نه 13 سال، به خصوص با توجه به آخرین صحنه اپیزود 1. بعضی اوقات باعث می شود به خاطر این سریال پوزخند بزنم و قرمز شوم. صحنه ها و شوخی های خاص من دوست دارم که امیلی یک خانم جوان بی چون و چرا و فعال است. من سبک او و نحوه خوردن یک کروسان شکلاتی را ترجیح می دادم. سرگرم کننده بود، به خصوص احساسات او هنگام خوردن آن. اصلی ترین چیزی که من دوست نداشتم دلیل این است که فرانسوی ها اینقدر بی ادب هستند، با آمریکایی ها بدرفتاری می کنند و غیر قابل توجیه هستند؟ چه اتفاقی می افتد؟ به چه دلیلی می گویند که با چهره امیلی و پشت چهره امیلی نامهربان هستند؟ بعد از تماشای این قسمت، من در مورد رفتن یا نرفتن یک روز به پاریس دچار تردید شدم. با این حال، برداشت کلی عالی است، من به تماشای آن ادامه خواهم داد.

دلیل حضور امیلی در پاریس نقاط قوت است، بنابراین نمی توان به این فکر کرد که چرا دیگران قبلاً از آن استفاده نکرده اند. تضاد جوامع بین کامپیوتر شخصی، سرگرمی مجازی تحصیل کرده امیلی و دنیای قدیم، غیر کامپیوتری، تصفیه شده و پیچیده فرانسه طلای طنز است. عکس گرفتن از پاریس به زیباترین دستیاران آن نیز. اپیزودهای نه چندان زیاد ابتدایی کاملاً غافلگیرکننده هستند زیرا امیلی با شوک زندگی و شرکای پاریسی خود با او سازگار می شود. تقریباً تا حدودی از طریق بخشی از طرح‌ریزی به پایان می‌رسد و عجیب بودن امیلی که یک عکس‌العمل سرگرمی فوق‌العاده مبتنی بر وب به هر موضوعی دارد به خمیازه تبدیل می‌شود. علم در میان میندی و امیلی متقاعد کننده نیست، در حالی که گابریل صادقانه یک قطعه کسل کننده است. به طرز متناقضی، سه چهره منتقد از دفتر تبلیغاتی Savoir شخصیت های قوی هستند. به طور کلی، یک سریال عالی است، با این حال من انتظار دارم شخصیت های جدید در صورت ساخت سریال بعدی.

نمایش خنده دار، پر سر و صدا و غافلگیر کننده است. بازی و خطوط آنقدر ترسناک هستند، هر چند وقت یک بار به نظر می رسد که حتی سرگرمی ها حرف های شخصیت هایشان را قبول ندارند... علاوه بر این، مطمئناً پاریس مناظر لذت بخشی دارد، اما پیچیدگی و تنوع بسیار بیشتری دارد. شهری که کمترین چیزی که در سریال به تصویر کشیده شده است. به نظر می رسد امیلی به هیچ وجه مترو را نگرفته باشد (اصولاً نه در قسمت های اصلی) - بردن خط 12 به Sacre Coeur در حال حاضر یک طرف دیگر از پاریس را نشان می دهد. این که چگونه افراد و شهر به تصویر کشیده می شود، در مواردی خصمانه، به طور کلی به شدت کوته بینانه و انتقال به کلمات رایج است. ای کاش سریال بیشتر بررسی می‌کرد و دیدگاه‌ها را به شیوه‌ای منحصربه‌فردتر بررسی می‌کرد - مانند خارجی بودن در یک شهر بزرگ، پاریس، آزادی زنان، تضادهای اجتماعی و غیره.

نمی‌دانم لیلی کالینز است یا از طرف دیگر ترکیب آن، با این حال امیلی بدون شک تحریک‌کننده‌ترین فرد در تلویزیون است، لینک، جریان، در هر صورت مشکل بزرگی نیست. او جیغ زن، احمق، تنگ نظر است و لباس هایش به هم ریخته است. او تقریباً در همه صحنه‌ها نابالغ عمل می‌کند و یکی از این مردان واقعاً مشتاق او در زندگی واقعی نیست.

دارن استار دستوری دارد که برای هر نمایش از آن استفاده می‌کند و این همان است. . او نمایش‌هایی درباره خانم‌هایی می‌سازد که خودپسند، نوجوان هستند و در استفاده از قضاوت صحیح ناتوان هستند و به هر طریقی فکر می‌کند این قابل تحمل است. واقعاً، من فکر می کنم او از زنان متنفر است.

اما من نمی توانم از تماشای نمایش دست بکشم. هر شخص دیگری عالی است، به خصوص Mindy.