🎥 دانلود سریال Hannibal 2013 (هانیبال) دوبله فارسی بدون سانسور 📥

این فیلم چگونگی شکل گیری رابطه بین روانپزشک مشهور و بیمار وی را به تصویر می کشد, ، یک افسر جوان دایره جنایی FBI که توانایی تاثیرگذاری بر روی قاتلان زنجیره ای دارد.
“ویل گراهام” یک مأمور اف.بی.آی ـه،که تخصص و روش ویژه‌ایی در دستگیری قاتلین زنجیره‌ایی داره. روش اون به این شکل هستش که در دستگیری قاتلین از کمک روان‌ پزشک‌های حرفه‌ایی هم بهره میبره. او به کمک “هانیبال لکتر” که روان پزشکی متخصص ـه در دستگیری قاتلین بسیار موفق ظاهر میشود، امّا چیزی که نمیدونه اینکه خودِ “هانیبال” یک قاتل سریالی بسیار خطرناک ـه.

جهت دانلود سریال Hannibal 2013 (هانیبال) دوبله فارسی بدون سانسور و با زیرنویس چسبیده فارسی به پایین این صفحه مراجعه فرمایید.

تعداد لحظه های "من از شما متنفرم" از "آن وقت شما را دوست دارم" هنگام تماشای هانیبال شبکه NBC از زمان شروع آن تا سال 2013 تا زمانی که متأسفانه (برای ما بینندگان) شنبه گذشته به پایان رسید ، برای شمارش بسیار زیاد است. با این حال ، ناامیدی که اکنون احساس می کنم ، زیرا نمی بینم دیگر هانیبال به خودی خود یک موفقیت است. در ابتدا من نمی دانستم که چگونه می توانم این بررسی را به منطقی ترین شکل ممکن انجام دهم (متقاعد کردن ذهن من برای انجام این کار واقعاً کار سختی است!) بنابراین من به ایده "هوشمندانه" رسیدم که اظهارات خود را به صورت تصادفی به نکاتی بیان کنم همانطور که آنها به سر من می پرند:

-برایان فولر درخشان است ، شکی نیست. تصمیمات وی برای حمل رمان های توماس هریس به قلمرو سورئال و متافیزیکی و تمرکز بر رابطه پیچیده / ذهن-پیچش / همجنسگرایی بین هانیبال لکتر و ویل گراهام بسیار جسورانه است. با این وجود ، فولر آنقدر عمیق در غافلگیری فرو رفت که گاهی اوقات برای نمایش احساس واقعی بودن می کرد. اشتباه نکنید ، من همیشه سازگار با انواع و اقسام هستم ، اما حماسه هانیبال هریس اساساً یک مطالعه منحصر به فرد در مورد روان انسان و ابعاد روانشناختی آن است - چیزی که بدون داشتن حداقل یک پا در واقعیت نمی توانید با آن کنار بیایید. چیزی که هانیبال لکتر را به یک شخصیت واقعاً ترسناک تبدیل می کند این است که او احساس می کند بسیار واقعی است و اگر آن را رها کنید ، تمام چیزی که دارید یک شخصیت افسانه ای است که تفاوتی با سیزیف یا مدوزا ندارد. این تنها مشکل من با نمایش است. نتیجه این یک تظاهر غیرقابل انکار در داستان و گفتگو بود ، به ویژه در فصل 1. اعتراف می کنم هوشمندانه است ، اما گفتگویی مانند آن در کدام جهان برگزار می شود؟ احساس غرور و اجبار می کند. در مورد برخی از چرخش ها می توان همین را گفت. در طول نمایش هر یک از شخصیت های اصلی سریال حداقل سه بار مورد اصابت چاقو ، سوزاندن یا شلیک قرار گرفته است ، با این حال آنها به طرز معجزه آسایی موفق به زندگی دوباره شدند! در نتیجه احساس تعجب خود را از دست دادم. تا وقتی که به فصل 3 رسیدم ، مثل "اوه ، X سرش را از دست داد. مشکلی نیست ، او به نوعی راه خود را به نمایش پیدا می کند." در زبان عربی مصر جمله ای وجود دارد که وقایع غیرقابل توصیف را در فیلم توصیف می کند و از آن به عنوان "el mokhreg ayez keda" استفاده می شود که تقریباً ترجمه می شود "چون کارگردان چنین خواسته است!" فولر قطعاً چنین چیزی را می خواهد.

-اگر از پس مشکل فوق برآیید ، نمایش کاملاً خارق العاده خواهید بود. پویایی بین هانیبال و ویل خصوصاً در فصل های 2 و 3 جذاب است و گفتگوی گاه ناجور را جبران می کند. در دو فصل گذشته رویدادها سریعتر پیش می روند و بیشتر تمرکز خود را معطوف به رابطه هانیبال و ویل می کنند که به طرز قانع کننده ای گردتر می شود. این عاشقانه ترین و پیچیده ترین عاشقانه قرن 21 است. فصل 3 نیز با معرفی Red Dragon که خون جدیدی را در فصل سرمایه گذاری زیبایی انجام می دهد بسیار قابل توجه است.

-می خواهید در مورد زیبایی شناسی فضول پردازی بیشتر بدانید؟ هانیبال را تماشا کنید. تصاویر در سمت سورئال داستان انتخاب می شوند و آن را به یک جشن برای چشم ها تبدیل می کنند. من هرگز وندیگو شوم ، گوزن در حال مرگ و بالهای اژدهای سرخ را فراموش نمی کنم. علی رغم ماهیت دلپذیر برخی صحنه ها ، فیلمبرداری نفس گیر به معنای واقعی کلمه آنها را به نقاشی های حسی / حسی سورئال تبدیل می کند که مایلید بارها و بارها آنها را ببینید. این اثر با ویرایش هنری و انتخاب موسیقی بسیار کمک می کند - نتیجه نهایی فوق العاده است. صحنه قتل در فینال فصل 3 "خشم بره" یک نمونه است. این صحنه دلهره معده را با من تصور کنید: دو مرد غرق در خون که می خواستند با چاقوکشی ، سیلی و گاز گرفتن یک نفر دیگر را بکشند. طبیعتاً هیچ چیز دلپذیر و زیبایی شناختی نمی تواند از آن بیرون بیاید. با این حال ، معلوم شد که زیباترین چیزی است که من در مدت زمان طولانی دیده ام. سورئال وحشت آور مسحورکننده دلشوره. همچنین ، آهنگ Siouxsie Sioux "Love Crime" باعث می شود که قلب آن عمیق تر شود.

-هرکس در این برنامه کار درخشانی انجام داد ، حتی اگر هیو دانیسی (ویل گراهام) گاهی اوقات زیاده روی می کرد ، اما هنگامی که به عملکرد او عادت کردید می توانید آرام بنشینید و از بازی شیمی بین او و مادس میکلسن (هانیبال لکتر) لذت ببرید. ریچارد آرمیتاژ یک شگفتی دلپذیر بود. تنها کسی که غیر قابل تحمل آزار دهنده بود جیلیان اندرسون در نقش Bedilia Du Maurier است. به عنوان یک شخصیت ، نمی توانستم سرم را به انگیزه ها و پیشرفت های او بپیچم - فکر می کنم فولر او را فقط آنجا قرار داد تا به عنوان دریافت کننده محتوای ذهن هانیبال و ویل باشد. به عنوان یک بازیگر ، چهره پوکر و بیان آهسته او باعث شد که من مایلم مچ دستم را هر زمان که بر روی صفحه بود شکاف دهم.

-برای صرفه جویی در بهترین حالت ، بیایید با چند Mads Mikkelsen صحبت کنیم. من تمام تلاشم را خواهم کرد تا جذابیتهای طاقت فرسای جنسی او و ذهنیت آشکارم را کنار بگذارم .. اما با عینیت شوخی! عینیت یک توهم است ، بنابراین فقط بگذارید نفس عمیق بکشم و در مورد این استعداد دانمارکی غر بزنم. نام آنتونی هاپکینز به دلیل بازی افسانه ای او در اقتباس سینمایی برای همیشه با هانیبال لکتر گره خورده است و هیچ انتظاری برای نزدیک شدن کسی ندارد. میکلسن این کار را کرد من نمی گویم که او از هاپکینز بهتر است ، فقط می گویم او به اندازه کافی باهوش بود که تصمیم گرفت آهنگ دیگری را بازی کند و جنبه جدیدی از هانیبال را به ما نشان دهد .. جذاب ، بازیگر ذهن و همچنین افراد آسیب پذیر. به لطف برایان فولر و میکلسن ، شخصیت هانیبال لکتر با این همه قدرت و جزئیات بیان شده در اقتباس های قبلی دوباره زنده می شود. لباس هایش ، حرکاتش ، انتخاب کلمات ، حالت های صورت کاملاً کنترل شده - هر کاری که بی ادعا و بدون زحمت انجام می دهد تهدید از بین می رود. اگر این نمایش موجودی زنده بود ، قطعاً میکلسن قلب آن بود.

جدی ، چه کسی فکر می کند که تماشای آدم خواری برای کشتن مردم و پختن آنها برای وعده های غذایی آنقدر جالب باشد؟

یکی از نمایش های مورد علاقه من همیشه. این یک معجزه است که NBC اجازه داد برایان فولر واقعاً به دنبال طلا با هانیبال برود ، که شامل خشونت در سطح HBO است (چگونه آنها با برخی از این موارد پخش شده از بین رفتند؟!) ، یک داستان سریال پس از اکثر فصل اول ، شدید و تمرکز شخصیت هوشمند ، تصاویری سورئال و روانگردان ، و یک شخصیت محوری که نه تنها یک روانی بی رحم است که قربانیان خود را می خورد ، بلکه با وجود این نیز جذاب و دوست داشتنی است (او اساساً شیطان در میان ماست ، ما را به وسوسه می اندازد).

مادس میکلسن واقعاً آن را به عنوان هانیبال لکتر از پارک خارج می کند ، یک شخصیت ظریف ایجاد می کند و از تلاش برای تقلید از عملکرد شاخص آنتونی هاپکینز جلوگیری می کند. برای من ، عملکرد برجسته هاپکینز در فیلم Silence of the Lambs بسیار باورنکردنی است و بسیار شایسته پیروزی اسکار او است ، اما ظاهرهای بعدی او میزان دیوانگی او را به سطوح گاه کارتونی تبدیل می کند. مطمئناً ، تماشای او هنوز بسیار سرگرم کننده بود ، اما او به یک آدم شرور کوبنده تبدیل شده بود. فقط نظر من ، البته ، و من هنوز هم از آن فیلم ها لذت می برم. اما مادز یک جانور پیچیده خلق کرد ، کسی که همه ما می دانیم یک هیولا است اما آنقدر لعنتی در متقاعد کردن دنیای اطرافش تبحر دارد که او بهترین دوست و رازدار است. جذابیت باورنکردنی او و لبخند کوچک و آگاهانه اش ، هر وقت کسی چیزی را بگوید که فقط او (و مخاطبان) از آن واقعیت بدانند ، خنده دار و ناراحت کننده است. او عاشق یک مار در چمن است ، و دوست دارد ببیند که جهان چگونه خودش را مرتباً آشفته می کند چگونه خودش را شکل می دهد. همانطور که نمایش ادامه می یابد ، شیطان در داخل شانس زیادی برای آزاد کردن نیز پیدا می کند و سوابق مادز به عنوان یک رقصنده و یا در نقش های قبلی بازیگری به او اجازه می دهد هنگام حمله کاملا وحشی باشد.

و او رابطه با ویل گراهام از هیو دنسی یک داستان شگفت انگیز از دوستی و قتل است. دانسی با یک هدیه پنجه میمون ، گراهام را به عنوان یک پروفایلر اف بی بی آشفته بازی می کند: عمق باورنکردنی همدلی و مهارت در جزئیات که به او اجازه می دهد دقیقاً مانند یک قاتل فکر کند و صحنه های جنایت را دوباره بسازد ، اما به قیمت شرایط روحی اش. ویل احتمالاً در حال حاضر در محدوده طیف قرار دارد و دائماً در حال نابودی عقل او است ، بسته به شرایط هانیبال هم به او کمک می کند (به عنوان یک درمانگر و دوستش) و هم به او آسیب می زند (به عنوان یک رواندر هوشمند). Dancy بسیار عالی است ، ایجاد اراده به عنوان یک سگ زخمی و یک گرگ هار که باید در شرایط وحشتناک حرکت کند. سفری که او طی سه فصل طی کرده بسیار بی نظیر است و او و ماد با هم شیمی عالی دارند.

من می توانم در مورد بقیه ادامه دهم: سبک بصری فوق العاده منحصر به فرد است ، موسیقی سورئال است و جناح ، بازیگران پشتیبانی (از جمله لورنس فیشبورن ، جیلیان اندرسون ، جینا تورس ، ادی ایزارد و ...) عالی هستند ، و علی رغم لغو سریال قبل از برنامه اصلی شش ساله فولر ، این یک یادداشت رضایت بخش است. این یک ساعت نسبتاً سریع نیز هست ، فقط در نیمه اول فصل 3 به لطف برخی از علاقه به شخصیت های خاص و تغییر مکان بصری و نفس گیر ، کمی کند است (من آن را دوست داشتم ، اما می دانم برخی از مردم احساس می کنند که این قسمت ها یک کمی آهسته).

آخرین کلمات: اگر داستان های تاریک و شوخ طبعی را دوست دارید یا طرفداران شخصیت یا سریال هانیبال لکتر هستید ، به اندازه کافی توصیه نمی شود. این یک ریمیکس عالی از خلق توماس هریس است و فقط بیت های سکوت بره ها را از دست می دهد (این شخصیت ها متعلق به MGM هستند که متأسفانه اجازه استفاده از آنها را در نمایش نمی دهند.) Bon Appetit * لیوان شراب را بالا می برد *

مدز میکلسن از زمانی که برای اولین بار Pusher و دنباله آن Pusher II: With Blood On My Hands (به کارگردانی Nicolas Winding Refn) را دیدم، مورد علاقه من بوده است، بنابراین وقتی در ابتدا شنیدم که او نقش هانیبال لکتر را در این مجموعه جدید به تصویر می کشد. کاملا در شادی من بود به نظر می رسد که او به راحتی در هانیبال ساکن می شود. حتی با تماشای او در حال خوردن شام با همکاران، نوشیدن شراب، می توانید مردی را ببینید که خبره غذا و نوشیدنی خوب است. وقتی هانیبال بی ادبی را درک می کند، چهره کاریزماتیک مادز قاتل همیشه خفیف را در زیر نقاب انسانی نشان می دهد. لکتر با هوشی که آنیتونی هاپکینز برای نقش به ارمغان آورده است، ظاهر می شود، اما میکلسن به نوعی موفق می شود شخصیت را سردتر، دورتر، و در عین حال با همان خلق و خوی ترسناک سلف خود نشان دهد. شاید ارتباط زیادی با دیدن هانیبال مدت‌ها قبل از زندانی شدن داشته باشد، برخلاف لکتر هاپکینز که همیشه یا در زندان بود یا برای تماشای نمایشش در حال فرار بود (به جز چند صحنه کوتاه در ابتدای اژدهای سرخ با گراهام. و لکتر در مورد نظریه ها بحث می کند). صرف نظر از این، این تصویر از هانیبال کاملاً شگفت‌انگیز است و تفاوت‌های ظریف مادز که او به شخصیت ارائه می‌دهد کاملاً مناسب است. یک نمونه خاص که دوستش دارم این است که او در حال خواندن گزارش فردی لاندز است درباره اینکه چاک‌دهنده در حال حاضر در یک بیمارستان روانی است (نقش مهمان برای ادی ایزارد درخشان)، و هانیبال با آرامش شروع به تکان دادن انگشتانش می‌کند و یک ترک آهسته در بیرون را نشان می‌دهد. ماسکی که می پوشد؛ می‌توانید خشم او را نسبت به شخص دیگری که برای جنایاتش اعتبار می‌گیرد، ببینید و تقریباً می‌توانید طوفانی که در آینده ایجاد می‌کند، ببینید.

ویل گراهام قبلاً توسط ویلیام پترسن و ادوارد نورتون در فیلم بسیار خوب بازی شده است. به ترتیب Manhunter و Red Dragon. با این حال، من احساس می‌کنم که هیو دنسی واقعاً چیزی را که گراهام در مورد آن است، نشان می‌دهد. دنسی گراهام را بی دست و پا، سرد و اغلب بسیار عجیب می کند، که به خوبی با شخصیتی که هدیه ای منحصر به فرد، اگر نگوییم آزاردهنده دارد، جور در می آید. وقتی گراهام از درزها دور می‌شود، دنسی به آن نشان می‌دهد که آیا بیرون از خواب راه می‌رود، یا به سادگی در بستری خیس عرق از دیدن رویاهای وحشتناک بیدار می‌شود. ناتوانی گراهام در برقراری ارتباط صحیح با اطرافیانش به خوبی نشان می دهد و سنگینی «هدیه» او با بازی دنسی در این نقش بسیار آشکار می شود.

نوشتن این نمایش به نظر من عالی است. رابطه بین گراهام و لکتر به زیبایی توسعه می یابد. شما اغلب می توانید ببینید که چگونه گراهام در بسیاری از صحنه های مختلف از اینکه هانیبال واقعاً ممکن است باشد کور شده است. یکی از مبادلاتی که من واقعاً از آن لذت بردم این است که دختری را می بینند که در اتاق شاخ در مینه سوتا شریک به چوب افتاده است. ویل و هانیبال در حال ارزیابی صحنه جنایت هستند که اولی چیزی در امتداد این جمله می گوید: "این فلانی نبود که این کار را کرد" و دومی خیلی سریع پاسخ می دهد: "می دانم" - گراهام برای مدت کوتاهی به دوستش خیره می شود. با یک نگاه عجیب و غریب، و تقریباً می توانید ببینید که او آن را در جایی به اعماق فرو می برد، احتمالاً فکر می کند احمقانه است که تصور کنید این چیزی معنی دارد.

به هر طرفدار هانیبال لکتر اکیداً توصیه می کنم این را تماشا کنند، و نروند. آنتونی هاپکینز شگفت‌انگیز بود، اما آنها یک بازیگر بسیار خوب در مدز میکلسن را برای اجرای این نمایش انتخاب کردند، و من فکر می‌کنم هرکسی که حاضر نیست حداقل به او فرصت بدهد، این فرصت را از دست می‌دهد. 10 از 10 ستاره. خیلی علاقمندم ببینم بقیه فصل از اینجا به کجا میرسه، و امیدوارم که بتونن مدتی بدون اینکه نوشتن رو به پایین باشه یا به سادگی کهنه بشه ادامه بدهند.

باید بگویم که من بسیار تحت تاثیر قرار گرفته ام از اینکه چگونه سریال اسپین آف هانیبال لکتور شکل گرفته است. در حالی که در ابتدا پس از شنیدن ایده ساخت سریالی بر اساس مشهورترین آدم خوار تاریخ سینما کمی نگران بودم، این سریال ترس های من را آرام کرد.

این سریال ویل گراهام را دنبال می کند. ، یک پروفایل برای FBI، و سفر او به ذهن تاریک ترین جنایتکاران. این کار روزانه اوست که مانند روان گردان هایی که با آنها سر و کار دارند فکر کند و این تلفات زیادی در ذهن او گذاشته است. برای حفظ سلامت عقلش تصمیم گرفت که برود. با این حال، هنگامی که او برای بازگشت به FBI دستکاری می شود، باید راه های جدیدی برای محافظت از خود در برابر حرفه خطرناکی که در آن مشغول است بیاموزد. بنابراین دکتر هانیبال لکتور، روانپزشکی که ویل به او نزدیک می شود، می آید. در حالی که ویل عمیق‌ترین و تاریک‌ترین رازهای خود را به دکتر لکتور می‌گوید، اما نمی‌داند مردی که با او صحبت می‌کند در واقع یکی از بزرگ‌ترین قاتل‌های زنجیره‌ای (و آدم‌خوارهایی) است که اف‌بی‌آی تا کنون به دنبال او بوده است.

با چنین داستان تاریکی که راه را برای این نمایش پیش می برد، ترس این است که NBC به اندازه کافی برای اجرای عدالت مادی آزاد نباشد. نمایشی مانند «هانیبال» برای شبکه‌های تلویزیون کابلی مانند AMC یا FX مناسب‌تر است، حداقل چنین فکری می‌شود. با این حال، NBC مخالفان را با نشان دادن اینکه چقدر می توانند در زمان فرا رسیدن زمان آن را نترس باشند، ثابت می کند. آنها واقعاً در اعماق دنیایی تاریک و ترسناک فرو می‌روند که حتی با «داستان ترسناک آمریکایی» همخوانی دارد و فضایی دلخراش و آزاردهنده ایجاد می‌کند. آنها به خصوص این کار را با تصاویر گرافیکی وحشتناک انجام می دهند. راستش را بخواهید، با توجه به اینکه نمایش تا چه حد به نظر می رسد گاهی اوقات من شگفت زده می شوم که آنها مجبور نشدند همه چیز را کاهش دهند یا خطر بوت شدن را نداشته باشند. با این حال، خوشبختانه نمایش همچنان قوی است و دنیای فوق‌العاده وحشتناکش هنوز دست نخورده است.

اما این شیمی بین دو بازیگر برجسته است که واقعاً نمایش را می‌فروشد. هیو دنسی و مدز میکلسن در نقش های اصلی کار فوق العاده ای انجام می دهند. دنسی در نقش ویل گراهام بیچاره می درخشد. شما واقعاً می‌توانید تراژدی را پشت چشمان او ببینید، زیرا او عمیق‌تر و عمیق‌تر به دنیای تاریکی می‌رود که ممکن است هرگز از آن برنگردد. و این همان چیزی است که او را با تیم "ذهن جنایتکار" CBS بسیار متفاوت می کند. در سرتاسر سریال می‌توانید او را به‌عنوان یک مرد واقعاً شکسته ببینید و مقدار کمی از او که کنار هم نگه داشته است نیز در حال فروپاشی است. در تمام این مدت تقریباً به نظر می رسد که او در این شرایط کاملاً تنها است. با این حال، او کسی را دارد و آن دکتر لکتور است. میکلسن در نقش لکتور کارهای واقعاً خارق العاده ای انجام می دهد. او کاریزما و هوش فرهیخته ای را که هانیبال لکتور است به زندگی جدیدی روی پرده می آورد. البته او در سایه آنتونی هاپکینز بزرگ وارد تصویر می شود که این شخصیت را همان چیزی که امروز است ساخته است، اما میکلسن در ساختن این شخصیت کار بزرگی انجام می دهد. هر دوی این بازیگران در ارائه چرخش های تازه به دو شخصیت بسیار شناخته شده، کارهای بسیار خوبی انجام می دهند. کار فوق العاده هر دوی آنها.

این یک قطعه تلویزیونی عالی در اینجاست. ما خود را کاملاً در دنیایی غوطه ور می یابیم که در سطوح مختلف آزار دهنده است و به همین دلیل است که این نمایش کار می کند. این نمایش با ارائه نگاهی هوشمندانه به ذهن مردی که به آرامی دیوانه می‌شود به مخاطبان می‌دهد و در عین حال به ما نگاهی به فردی می‌اندازد که قبلاً دیوانه شده است.

بی رحم و حیرت انگیز بود. جایی که فصل 1 بسیار عالی بود، قسمت های پایانی فصل 2 باعث شده است که چیلر ستون فقرات NBC تقریباً عالی باشد. من واقعاً فکر می کنم که نمایش به جایی رسیده است که واقعاً کتاب های توماس هریس را تقویت می کند، همانطور که فیلم های بهتر («سکوت بره ها» و «هانیبال» ریدلی اسکات) انجام دادند.

حتی مطمئن نیستم. از کجا شروع کنیم گفتمان فوق العاده دوست داشتنی است. علاوه بر این، این یک پیشرفت بزرگ نسبت به فصل اصلی است - در انرژی آنها برای به تصویر کشیدن شخصیت های عمیقاً زرنگ، به نظر می رسید که فیلمنامه نویسان تلاش می کردند تا هر خط را عالی جلوه دهند - و گاهی اوقات به طرز ناخوشایندی اشتباه می شد. حالت‌های تکراری و هوش محدود باعث شد که دانش‌آموزان موفق داستان مانند دانش‌آموزان پرحرفی به نظر برسند که تلاش می‌کنند خانم‌های جوان لوبیا سبز را در یک مهمانی خارج از زمین خیره کنند. (به من اعتماد کنید، من از زمانی که من یک ساله بودم می‌دانم آنها چگونه صحبت می‌کنند.)

در آخرین قسمت‌های فصل 2، به نظر می‌رسید که روزنامه‌نگاران به بازی خود رسیده‌اند. شما واقعاً این احساس را دارید که این افراد به طرز شگفت انگیزی در مورد دیدگاه ها و الهامات خود صحبت می کنند. من مغزی ترین آدم موجود در آنجا نیستم، و من اولین نفری هستم که این موضوع را بیان می کنم - با این حال واقعاً احساس می کنم که چند ارزیابی قانع کننده از موضوعاتی مانند سوسیوپاتی، مقدس بودن زندگی (یا ناتوانی یک جامعه شناسی در انجام این کار) وجود دارد. ببینید)، مرگ، پریشانی و فقدان، خدا و کیفیت اخلاقی، و بخشش.

نمی‌توانم قبول کنم که این را می‌گویم، اما فکر می‌کنم فیلمنامه‌نویسان در ارائه هانیبال واقعاً از نوشته هریس پیشی گرفتند. لکتر به عنوان یک شخصیت سه لایه - و این از کسی می آید که «هانیبال» عجیب و غریب هریس را گرامی می داشت، که لکتر را با طولی بسیار قابل توجه تر از «سکوت» بررسی می کرد. جالب اینجاست که ما یک احساس شناختی از یک فلسفه برای شخص به دست می آوریم که نزدیک به ناکامی او در احساس همدردی و ناتوانی آشکار او در داشتن محبت نسبت به دیگران است. علاوه بر این، با توجه به این واقعیت که آن شخص یک فرد فاضل است و تبادلات در اینجا بهبود یافته است، به خوبی بیان شده است.

لکتر از زمانی که آنها را می بیند، افراد را می کشد (و از مرگ خود بسیار می ترسد) به عنوان آیتم‌ها، صرفاً به صورت فیزیکی یا سلیقه‌ای: "ما سازمان‌هایی از کربن هستیم، من و شما - سرنوشت هر یک از ما در حال پرواز و چرخش در خون و پوچی است."

خود شخصیت‌ها در این فصل بهتر هستند. . من مطمئن هستم که بسیاری دیگر مخالف خواهند بود، با این حال فکر می کنم فصل 1 از ارائه یک قهرمان بنیادی واقعاً موافق به ما غافل شد. ویل گراهام، همانطور که هیو دنسی از قبل تنظیم کرده بود، بسیار ضعیف، خودخواه و بی‌جذاب بود تا در یک سواری هیجان‌انگیز پلیس، مرد اصلی باشد. این باعث شد که دلم برای کلاریس استارلینگ تنگ شود، کسی که علی رغم ضعف هایش، چه در کتاب و چه در فیلم، قوی بود. من معتقد بودم که او باید ظاهر شود، همه با قدرت بانوی جوان و تصعید مرده-بابا-فرویدی، و یک سیلی عوضی کوچک FBI در حال آماده شدن به گراهام - شاید او را مجبور کند چند بار آن مسیر انسداد کوانتیکو را اجرا کند تا او را سخت کند. کمی به نظر من، مرد اصلی برنامه NBC، جک کرافورد با مهارت لارنس فیشبرن بود.

این تغییر کرده است. از آنجایی که گراهام منحنی شخص خاصی را به پایان رسانده است (من سعی می کنم این اسپویلر را آزاد نگه دارم)، رئیس جدید، مبهم تر، گراهام (که اغلب به نظر می رسد که خود دیوانه است) فرد شگفت انگیزی است که باید ریشه اش را داد.

br/> من هیو دنسی و مدز میکلسون را در گذشته به دلیل درک جداگانه شخصیت های گراهام و لکتر محکوم کرده ام. در حال حاضر می خواهم آن را پس بگیرم. کار آنها در سه قسمت آخر شگفت انگیز بود. آنها بی عیب و نقص با یکدیگر بازی می کنند و این دو سرگرم کننده خطوط پرمشغله را بی عیب و نقص مدیریت می کنند. کارولین داورناس نیز در نقش آلانا بلواسوم باشکوه است - این سرگرم‌کننده دارای قدرتی خارق‌العاده است و استعداد ویژه‌ای در به تصویر کشیدن شوک و شوک دارد. من نمی توانم تصور کنم که برای هر سرگرم کننده ای ساده باشد، به ویژه با در نظر گرفتن برداشت های مختلف. او به‌عنوان انبوهی از مردم که برای هر فیلم خونین و هیجان‌انگیز یا هیجان‌انگیزی کار می‌کنند، خارق‌العاده است.

همانطور که همیشه بوده است، هماهنگی، استفاده از نمادگرایی، تم‌ها و تنوع رایج، و ملودیک امتیاز به سادگی فوق‌العاده بود.

بدون اسپویلر نمی‌توانم بگویم به‌طور قابل‌توجهی - گذشته از این که فینال بسیار بد بود، حتی با توجه به هنجارهای هیجان‌انگیز جلاد. پایان "دوستی" گراهام و لکتر به طرز تکان دهنده ای تکان دهنده بود، و مایه تاسف است که خیرخواهی یک شخصیت نسبت به شخصیت دیگر جبران نشود.

در کل، تلویزیون فوق العاده است.

کمی بعد با روند زودگذر نمایش هانیبال همراه شوید. من فیلم های سینمایی را دوست داشتم. از آنجایی که نمایش «تصویر مجدد» کتاب‌ها، به‌ویژه «اژدهای سرخ» و «هانیبال» است، از درک نحوه نگاه برنامه تلویزیونی به شدت مجذوب شدم. پاسخ کوتاه Eh است. فصل اصلی عالی بود. جدی، واقع بینانه، قانع کننده. سیر نشدم من از اختلال روانی ویل گراهام تا حدودی ناراحت شدم، با این حال هرگز واقعاً مانع از تفریح من نشد. ارتباطات منظم احساس می شد، و شما واقعاً می توانید روی شخصیت ها تمرکز کنید. سپس، در آن نقطه، چیزی تا حدی در طول فصل بعدی اتفاق افتاد. نمایش بدون شک از کنترل خارج شد. دیگر هیچ چیز قانونی به نظر نمی رسید. جک و ویل در حال تلاش برای دستگیری هانیبال هستند، آنها برای به دست آوردن او به مصاف یکدیگر می روند، آنها با هانیبال کار می کنند تا دیگری را به هم بزنند. فقط چک نکرد. خوشبختانه سریال برای پایان فصل دوم هیجان انگیز دوباره تمرکز کرد. گفتن حداقل سخت و خیره کننده بود. خیلی وحشتناک است که فصل سوم نتوانست انرژی را که در فصل سوم به صفر می‌رسانم به طور خلاصه منتقل کند، زیرا احساس می‌کنم این تصویری از اتفاق بدی در سریال است.

فصل سوم بازنگری/بازخوانی سنگینی از کتاب‌های «اژدهای سرخ» و «هانیبال» است که در آن فصل با هانیبال در ایتالیای تف شده آغاز می‌شود. بلافاصله می بینیم که بازاندیشی در حال انجام است. از آنجایی که سریال هرگز کلاریس استارلینگ را دریافت نکرد، هانیبال علاقه قلبی به شخص دیگری به نام بدلیا دو موریر (با بازی وحشتناکی توسط جیلیان اندرسون) دارد. او نقش شخصیتی را بازی می‌کند که انتظار می‌رود متخصصی شبیه به هانیبال در ذهن داشته باشد، به شیوه‌ای بسیار خنده‌دار، احمقانه و داغ بازی می‌کند که وقتی او روی صحنه می‌آید، به او نیاز دارید که از صفحه خارج شود. من می پرسیدم که او کشته می شود. مانند کتاب/فیلم «هانیبال»، آرتیزان ورگر نقش مرد بد اصلی را در آغاز زمان بازی می‌کند. باز هم نمایش به سختی هیچ سرنخی دارد. جک کرافورد یک قسمت هانیبال را کاملاً خراب می کند، فقط برای اینکه با او و ویل قسمت بعدی غذا بخورد. خط داستانی Artisan Verger در گذر از فصل به پایان می‌رسد و در نهایت به خاطر تخلفاتش دستگیر و بازداشت می‌شود. این نمایش 3 سال جلوتر پخش می شود و فرانسیس دولارهید، که به عنوان مار بال قرمز نیز شناخته می شود، ارائه می شود. این مار افسانه ای سرخ هرگز ترسناک و وحشتناک نبود. هیچ چیز در مورد او گیرا یا جذاب نبود. این مایه شرمساری است که او را گرفتند. من قصد ندارم بیش از حد در بسته شدن زمان و سریال زیاده‌روی کنم، با این حال برای یک کف دست و سرخوردگی برنامه‌ریزی می‌کنم.

برای من، مشکل این مجموعه این است که 3 فیلم بدیهی بهتر از یک منبع مشابه وجود دارد. فیلم «اژدهای سرخ» در مقایسه با خم 6 قسمتی این مجموعه به شدت بهتر است. این نمایش برای یک فصل عالی است، برای فصل دوم از قسمت عمیق خارج می شود، سپس برای فصل سوم از صحنه خارج می شود. اگر قصد تماشای آن را دارید، در پایان فصل 1 توقف کنید. این توضیح اصلی است که من به آن 7 ستاره دادم. نقطه قوت فصل اولیه، علاوه بر فینال فوق العاده فصل 2، بسیار عالی بود.

مهمتر از همه، من این سریال را دوست دارم. این به طور قابل توجهی ناقص است، اما من آن را دوست دارم. احتمالاً بهترین اپیزودهای تلویزیونی را دارد که من در هر مقطعی تماشا کرده‌ام، با این حال، کاملاً پراکنده‌ترین روایتی را که تجربه کرده‌ام دارد. فوق العاده است. هر لبه در این مجموعه بی عیب و نقص در نظر گرفته شده است و تماشای آن بسیار زیبا است. توالی جنبش های کند، سینماتوگرافی، موسیقی. همه چیز در کنار هم قرار می گیرد تا یک جشن برای حواس باشد.

نمایشگاه ها!! همه بازی‌ها بی‌نقص هستند، به‌ویژه بازی‌های مدز میکلسن و هیو دانسی. نمایشگاه‌های آن‌ها به شما اجازه می‌دهد تا از طریق مشارکت آن‌ها آنقدر ببینید که هم شما را جذب کند و هم هشدار مرگ شما را بدهد. هانیبال واقعاً روی ویل تمرکز می کند، اما او را نیز به عنوان یک خوکچه هندی/اسباب بازی می بیند. ویل می داند، با این حال بیایید خودش را در همه چیز به نفع همه غرق کند. این هر یک از حلقه‌های بی‌پایانی است که چه کسی می‌داند به کجا منجر می‌شود، با این حال ما باید آنجا باشیم تا تماشا کنیم.

بقیه بازیگران نیز شگفت‌انگیز هستند. نکته منحصربه‌فرد به ریچارد آرمیتاژ می‌رسد، که Dollarhyde به طرز تکان‌دهنده‌ای بازی کرد، و Gillian Anderson بی‌نظیر.

فصل‌های 1 و قطعه دوم از 3 جذاب هستند. بهترین قسمت ها در کنار هم برای ایجاد یک کلیت عالی. این سریال زمانی بهترین کار را انجام می دهد که شرایط قابل توجهی برای تعیین وجود داشته باشد، بدون شک.

حالا، برای موارد نه چندان مثبت.

من درک می کنم که در سریال های فعلی به بررسی و به تصویر کشیدن نیاز داریم. با این حال گاهی اوقات احساس محدودیت می کند. به عنوان مثال، فردی لاندز. ما باید نسبت به این شخص احساس تنفر داشته باشیم، هر چند اینکه او را یک خانم و دوست داشتنی کنیم، فایده ای ندارد. کاری کردن چیلتون از طریق آنچه که باید داشته باشد، احساس محدودیت و تصور می کرد. آلانا بلوسم یک خانم بود زیرا تعداد مردان زیادی وجود داشت، یا اگر هیچ چیز دیگری اینطور به نظر می رسید. به همین ترتیب، من از تبدیل شدن او از سبک گرم و متفکر به سبک زن مهلک، و تسلیم شدن او به مارگو ورگر متنفر بودم.

در مورد Vergers صحبت می‌کنیم، قسمت ابتدایی فصل 3 از کنترل خارج شد. Artisan Verger کاملاً عالی بود، با این حال پیشرفت‌ها برای متناسب کردن داستان، داستان و نتیجه‌گیری او را ناامیدکننده کرد. او باید توسط خوک هایش خورده می شد، شبیه به آهنگسازی توماس هریس. قطعه ای که آنها در مورد برخاستن هانیبال درج کردند کاملاً ناخوشایند یا در حال وقوع بود. در پایان روز، ویل یک قطار را گم می کند و بعد از آن فقط با چند خراش برمی گردد؟ زن مخفی ژاپنی به طور انحصاری با یک حرکت به عنوان Ex Machina آشنا است تا به هانیبال اجازه دهد تا کار خود را انجام دهد و افرادی را که ممکن است به او صدمه بزنند/کشته شوند. نه، به سادگی نه. در یک لحظه اتفاقات زیادی می افتد.

من درک می کنم که آنها فرصت و اراده دارند. این سریال خیلی زود حذف شد، و متعاقباً، بخش اولیه فصل 3 (و لمس قسمت بعدی) به دلیل تلاش برای به خاطر سپردن چیزهای زیادی برای بازه زمانی خیلی کوتاه، آشفته است. من می‌خواهم کمتر از یک فصل دیگر داشته باشم، بنابراین روایت‌ها استثنایی گفته می‌شد و بهتر بود که به هم دوخته می‌شدند. من به طور کلی کمبودهای آن را محدود می کنم زیرا فکر می کنم به سادگی این مزیت است. اجازه ندهید ارزیابی کسی روی شما تاثیر بگذارد. آن را بررسی کنید.

بدون در نظر گرفتن منابع دستی، «هانیبال» می‌فهمد که چگونه محیط کنجکاو خود را بسازد و با روشی کاملاً متفاوت برای مقابله با هیچ چیز جدیدی، جمعیت خود را شوکه کند. فصل اصلی به‌عنوان نوعی پیش درآمد در مجموع حول محور رابطه مبهم هانیبال و ویل گراهام عمل می‌کند، در حالی که دو فصل دیگر آشکارا موقعیت‌ها را از کتاب‌های توماس هریس مطابق با دیدگاه برایان فولر تنظیم می‌کنند. در واقع، حتی شخصیت‌هایی که مستقیماً از کتاب‌ها گرفته شده‌اند، اغلب دارای جهت‌گیری هستند، شخصیت‌های کاملاً متفاوت یا مشاغل جدید در داستان دارند. اعدام مدز میکلسن، برخلاف تصویر نسبتاً احمقانه آنتونی هاپکینز از هانیبال لکتر، بسیار واضح‌تر، غنی‌تر و در نوع خود فریبنده‌تر به نظر می‌رسد.

من ترجیح می‌دهم که چگونه نمایش تلاش می‌کند ما را به درون قاتلان ببرد. روان‌ها و شکوه تبدیل شده «طراحی‌های» آنها را جلب می‌کنند. این مستلزم تمایل به پذیرش برخی موقعیت‌های دور از ذهن در بسیاری از رویدادها است، در هر صورت با تصاویر پیچیده، یک محیط جدی قابل اعتماد و بازی‌های فکری شیطنت‌آمیز طولانی جواب می‌دهد. شخصیت هانیبال لکتر به وضوح نمایش را برای تماشا بسیار جذاب می کند، با این حال تمایل بهتر او بیشتر از اینکه بارها و بارها تحت فشار قرار گیرد بیشتر است. به طور خاص، همه چیز از قسمت پایانی فصل بعدی تا حدودی ترسناک می شود. دیدن مبارزه ویل گراهام درست از زندان و انجام همزمان سری جدیدی از قتل‌ها در Slammer بسیار جذاب بود، اما زمانی که او بیرون می‌آید و «درمان» جدید خود را آغاز می‌کند، بازی استاندارد و فرسوده انتظار دوباره شروع می‌شود. در هر صورت، سطح بسیار بالا باقی می‌ماند و برای پایان فصل مجلل به طور قابل توجهی بالاتر می‌رود.

فصل سوم و آخر علی‌رغم این واقعیت که به طور کلی از لحاظ سرعت ارتباط بسیار زیادی با هم ندارند، به طور کلی رضایت‌بخش است. با پیشروی اپیزودهای خوش ذوق و در عین حال یکنواخت تنبل و باشکوه آغاز می‌شود که در فلورانس اتفاق می‌افتد و رمان و فیلم «هانیبال» به آن جان می‌بخشد. سپس، داستان انتقام‌جویی غیر متعارف Bricklayer Verger به عنوان یک اوج قابل توجه برای کل مجموعه عمل می‌کند. قسمت آخر به منحنی داستان «اژدهای سرخ» باز می گردد، اما در بررسی کمی کسل کننده به نظر می رسد. در هر صورت، دیدن پایان غیرمنتظره این نمایش ناراحت کننده است. با این حال، اساساً ما به زیرمتن هوموروتیک که مدت‌ها مورد بحث قرار گرفته بود، رسماً در پایان فصل جشن گرفته شد.

در یک نکته جانبی، نمی‌توانم بپذیرم که چنین شخصیت‌های بی‌شماری همچنان زنده می‌شوند. من درک می کنم که آنها تلاش می کردند تا بازیگران اصلی را برای مدت طولانی زنده نگه دارند، همانطور که واقعاً انتظار می رفت، اما هر بار که کسی بریده می شود یا ظاهراً کشته می شود، قطعاً متوجه می شوید که به احتمال زیاد هیچ کس را متعجب نخواهند کرد.

«هانیبال» کفش‌های بسیار بزرگی داشت که می‌توانست پر کند و در بیشتر موارد موفق می‌شود، با هنر خارق‌العاده و افکار هوشمندانه متعدد. با این حال، چند تشدید دوره ای و مزمن نیز وجود دارد.

برخی از هنرمندان به طور موثری کار می کنند: لارنس فیشبرن به طرز بی نقصی «میان بی احساس گمراه کننده» جک کرافورد را به تصویر می کشد، رائول اسپارزا واقعاً کار دشوار چیلتون را بالا می برد، و صدای ریچارد آرمیتاژ. اعدام واقعی Dolarhyde بود. دنسی و میکلسن نیز بسیار رضایت‌بخش هستند، اما می‌توانستند محدودیت‌های خاص خود را پایین بیاورند: گراهام بارها و بارها یک نفس از ابتلا به صرع خجالتی می‌کشد، و لکتر کاملاً خالی است (هرچند اساساً با یک خامی پرانرژی‌تر پاداش می‌گیرد). با این حال، ای کاش آنها با یک انگلیسی زبان محلی برای شخصی می رفتند که انتظار می رود هر کلمه دقیق او را بچسبانیم و هرگز در کتاب ها گفته نشده که لهجه غلیظی داشته باشد.

گیلیان اندرسون آیا یک سرگرم کننده خوب و شخصیت Du Maurier او یک فکر هوشمندانه است، با این حال صحبت های سست چه بود؟ اگر به این معنی بود که او با احتیاط تلاش می کند تا از لکتر آگاه بماند، من را خواب آلود کرد. آجرکار ورگر یکی دیگر از ناامیدی ها بود: یک حیوان کاملاً تهدیدآمیز و جوان پیش از هانیبال، مدت کوتاهی بعد او به تقلید متزلزل از گری اولدمن بدون غم و اندوه بنیادی شگفت انگیز می رود.

تصاویر یادآور و با ذوق هستند. ، خشونت نسبتاً فراوان را کاهش می دهد، با این حال ممکن است فیلمبردار در کل شیفته نماهای نزدیک حرکت آهسته مایعات پاشیده شده (در واقع نه، نه صرفاً خون) شده باشد.

چیزی که من را بیش از همه عصبانی کرد. استناد افراطی از کتاب ها و فیلم ها است. من دو یا سه چشمک به طرفدار بودنم نمی‌زنم، با این حال بسیار ناخوشایند شد، به خصوص که بخشی از اظهارات کاملاً ناچیز بود. "... علاوه بر این، هزینه غیر قابل تکلف برای دو بسته سیمان"؟ بیا، شکسپیر نیست.

به‌عنوان مطالعه‌ای نادرست از تحقیقات مغزی در محبت با ویژگی‌های طراحی غیرمنطقی (معروف به sociopaths)، سریال هانیبال - که من فعالانه شروع به تماشای آن در سال 2013، زمان طولانی اعزام کرده بودم - توجه من را به خود جلب کرد. پس از تماشای دو سریال دیگر در مورد ویژگی‌های ذهنی، شکارچی ذهن و بیگانه - که این دو، علاوه بر این، کلاهبرداران را کاوش می‌کنند - سریالی که توسط مایکل رایمز هماهنگ شده بود، در لیست بعدی قرار گرفت.

این رابطه توسط متخصص و قاتل این گزینه را داشتند که من را به احساسات مختلف، به ویژه اضطراب تحریک کند.

هانیبال، همانطور که ویل متوجه شد، خود را در زندان گذاشت، جایی که از دیده شدن غافل نمی شد. در نتیجه، می‌توانیم رضایت او را تلاشی از سوی جلاد مزمن برای بررسی اعمالش بدانیم. هانیبال زندگی خود را به پایان رساند و زندگی خود را تسلیم کرد. هانیبال در بازداشت می گوید: «می دانی من کجا هستم. قسمت آخر تسلط فوق العاده ای دارد. هانیبال می افزاید: "این چیزی است که من برای شما - و برای من" نیاز داشتم. از آنجایی که ویل در آن نقطه برای ادامه زندگی روزمره که هانیبال اهریمنی و تظاهرات مضحک خود را به یاد نمی آورد، مناسب نبود، او در نقشه با حریفش شرکت کرد - آگاه به احساس بین یک منحرف، مسئله روانی، و متخصص معمولی با ما تماس می گیرد و آرزوهای کم رنگ و علایق ما را سرزنش می کند. همانطور که فروید می گوید، تباهی منفی ناامیدی است: آنچه را که روان پریش خیال می کند، غیر معقول به عنوان یک واقعیت انجام می دهد. هانیبال ویل را در طول هر یک از توطئه ها به کنش می برد. سرمایه گذاری نهایی، مورد انتظارترین، در نهایت درک شد. اراده مظهر همه نوع بشر، پرسش، ترس، تزلزل، دیوانگی است. با این حال، آن را به همین ترتیب از هانیبال می گیرد، که در طول طرح، محکومیت کار می کند. مطمئناً این در یک سرمایه گذاری نهایی سازماندهی شده است که به همین ترتیب باعث نابودی آن می شود.

من شروع به گرفتن اتهام از هانیبال به طور کامل به عنوان یک شخصیت جبران کننده ذهنی و امکان ارتباط با بازی انتظار در میان ویل و لکتور کردم. در طول سه فصل، دیدم که این تعهد به یک شوک تمام عیار تبدیل شده است، که از نحوه دلپذیر بودن نمایش‌هایی مانند آن لذت می‌بردم، با این حال اعتماد داشتم که این نمایش بیشتر خواهد شد.

مقاله‌نویسان دریافتند. در نهایت از شر موش و گربه خلاص شد و همه اطرافیان هانیبال را به قدری ناخوشایند کرد که تصور شکوه و جلال او برای دیدن آن دشوار بود (به‌علاوه به عنوان یک متخصص/متخصص لذیذ). آن‌ها بیش از یک بار با شخصیت‌های بزرگ آشنا شدند و با منحنی‌های داستانی خود به سر و صدا ادامه دادند و نمایش را به یک آشفتگی دردناک درهم تنیده و نامشخص تبدیل کردند.

درک اینکه چگونه کتاب و فیلم‌ها به آن ارجاع داده می‌شوند و در آن خلاصه می‌شوند، جذاب بود. کافي است که من را وادار کند نزد آنها برگردم که لذت گناهکاري خوشايندي بود. با این حال، در نمایش سوم، تمام شباهت‌ها به یک داستان یا ساخت به خاطر افکار ذهنی تکان‌دهنده شخصیت‌های گروتسک که فقط آرزو می‌کردید از هم‌اکنون ساکت می‌شدند، دور ریخته شد، و فکر می‌کنم سعی می‌کردید که ترکیب بندی هوشمندانه به نظر برسد. تعهدی که در فصل اصلی داشت فینال را ناامیدکننده ساخت.

امتیاز بنیادی شگفت‌انگیز، چند اثر بصری خارق‌العاده، روایت و سرفصل عالی و در عین حال متزلزل. من فصل اول را به دلیل تعهد عظیمی که داشت، 9/10، فصل دوم 7/10 را به خاطر این که واقعاً من را مجذوب خود کرد، و فصل سوم را 5/10 به خاطر آنچه که این نمایش به باقیمانده غم انگیز خود تبدیل شد، امتیاز می دهم.

فصل اصلی عالی بود فصل بعدی فوق العاده زیبا بود. علاوه بر این، فصل گذشته بهترین فصل بود. من 5 قسمت ابتدایی فصل گذشته را تماشا کردم و آنها مرا به قدری جدی از سریال حذف کردند که برای تکمیل آن نهایتاً به سرمایه گذاری طولانی نیاز داشتم. قسمت پایانی زمان بسیار عالی بود، اما در تضاد با فصل 2، هنوز هم بسیار نامرغوب است. من هانیبال را دوست داشتم زیرا برای هر قسمت یک قتل استثنایی غیرمعمول وجود داشت به جز در فصل 3، آنها تصمیم گرفتند که هر یک از شخصیت ها را به اروپا ببرند (که وحشتناک ترین فکر از همه است) و کل فضای سریال ناپدید شد. . آنها باید این کار را انجام دهند، زیرا کتاب هانیبال توماس هریس در فلورانس منتشر شد، اما آنها آن را بیش از حد دور کردند و جوامع شهری اروپا را به میزان قابل توجهی درگیر کردند و تاریخ عجیبی برای هانیبال در بالتیک داشت. هانیبال با بازی آنتونی هاپکینز محیطی واقعاً ناخوشایند در فلورانس دارد، اما برای این نمایش در همان شهر، هر چند چند قتل فقط یکسان بود. فرانسیس پیکسی دندان را مسخره کرد و آنها در خانه کنار پرتگاه برای جان خود مبارزه کردند. در نهایت عزیزان دوباره به هم ملحق شدند و هر دوی آنها جانور اسطوره ای قرمز را کشتند و پس از آن ویل هانیبال را در بلوف ها هل داد و او نیز سقوط کرد.

آلانا به همراه دیگری و فرزند جانشین اصلی شان ورگر در حال ترک بودند. عمارت آنها با هلیکوپتر بعد از مرگ آرتیسان، آنها واقعاً خسته کننده بودند.

من مطمئناً دو فصل ابتدایی را یک بار دیگر تماشا خواهم کرد، اما فکر نمی‌کنم در آینده نزدیک به فصل گذشته بازگردم. آینده.

من شیفته حیله های ذهن برایان فولر هستم. Dead like من و Pushing Daises نه تنها احتمالاً جذاب ترین شخصیت ها و خطوط داستانی تلویزیون را برجسته می کنند، بلکه ظاهراً آنها نیز خیره کننده هستند بنابراین وقتی فهمیدم فولر با شکل سریالی از کتاب های توماس هریس سر و کار دارد، آشکارا شیفته دیدن این کتاب شدم. نتیجه این نمایش به عنوان یک رویه اشتباه ذهنی، ناامید کننده نیست. دانسی در نقش ویل چقدر خوب در طول امتحاناتش به جنون فرو می رود، بسیار ناراحت کننده است. Mads علاوه بر این در نقش هانیبال برجسته است. ترکیبی لذت بخش از فریبکاری جدا شده و تلنگر جدی، شما عملاً از اهداف قطعی او مطمئن نیستید. خطوط داستان به طور غیرقابل تصوری در اطراف ایجاد شده و متقاعد کننده هستند. شما هرگز به طور کامل مطمئن نیستید که به کجا برده می شوید و این سواری خسته کننده است. خلق مجموعه به همین ترتیب زیبا و در عین حال کاملاً ناراحت کننده است. من در بخش بزرگی از این اپیزودها یک برخورد واقعا ترسناک داشتم. مسئله من این است که قصابی واقع گرایانه و تصاویر خیره کننده به تصویر کشیده شده در طول بازسازی ذهنی ویل از اعمال نادرست، تماشای عذاب آور می شود. بانویی را زنده می‌خوانند، یکی دیگر را به نیزه می‌زنند، سومی با چشم‌های بی‌حرکت از برکه‌ای عظیم از خون به بالا خیره می‌شود، گلویش دریده شده است. اپیزودها بدون خونسردی به اندازه کافی شگفت انگیز و فریبنده هستند. به ناچار به تازگی تماشای آن ناتوان کننده شده است.

من یک علاقه‌مند به کتاب‌ها و فیلم‌ها هستم، و در طول سال‌ها بارها آن‌ها را بررسی و تماشا کرده‌ام.

این جدیدترین نسخه من را ناامید نکرد و داستان‌های متفاوت و شخصیت‌های فرعی جدیدی را باز کرد. -طرح‌هایی که باعث شد برای کسی که با هانیبال آشنا بود احساس تازگی داشته باشد.

مدز قابل توجه است و من حتی به حدی می‌روم که بگویم ارائه‌اش با فاصله‌ای طولانی بر آنتونی هاپکینز برتری داشت. اگر کتاب‌ها را خوانده‌اید، حتی ظاهر او به وضوح بهتر از هاپکینز است.

با کمال تعجب، من واقعاً برای تغییرات کوچکی که سازندگان روی شخصیت‌های خاص، آلن بلوسم/آلانا اسپروت انجام داده بودند، ارزش قائل بودم. ، فردی لاندز، یک بار دیگر، احتمالاً با توجه به این واقعیت که باعث شده بود احساس کنم دوباره دارم این داستان را به شکل جالبی دنبال می کنم.

فیلمبرداری ذهن حیرت انگیز است، حتی بدترین صحنه ها نیز در این فیلم به پایان رسیده اند. روشی که علاوه بر این بسیار خلاقانه است. با توجه به اینکه با این حال، این به طرز باورنکردنی تکان دهنده است و به مذاق همه خوش نخواهد آمد.

در نهایت، توضیح اصلی که من به این 10/10 ندادم اساساً به این دلیل بود که شخصیت ویل گراهام گیج شده بود. لعنت بر من (مخصوصاً در فصول قبل) در نتیجه پیشرفت هایی که سازندگان به شخصیت او انجام داده بودند. با این حال، من وارد اسپویل نمی شوم.

به طور کلی، نمایش فوق العاده ای است. من ناامید هستم که این موضوع بازسازی نشده است، زیرا می‌خواستم ببینم داستان پس از مجموعه کتاب‌ها به کجا می‌رود.